Piszę ci, Hiobie, nim noc spadnie na ziemię,
Z atramentu ognia, byś zrozumiał me brzmienie.
Nie w kuszeniu, nie w drwinie, nie w złudnej obietnicy,
Lecz w słowie, co ostrzega przed sidłami w stolicy.
Bo wiem, że świat dzisiejszy rozszarpuje jak bestia,
Każdy gest jak krok prowadzi do piekła lub do nieba.
Więc czytaj uważnie, nie odwracaj wzroku,
List ten jest drogą – do prawdy, ucieczką od mroku.


Hiobie, przyjacielu, nim noc zapadnie na wieki,
Piszę, byś wiedział, co czeka cię wśród tej rzeki.
Świat, w którym żyjesz, już dawno zgubił kierunek,
Błyszczy jak złoto, a w środku zgniły trunek.
Pieniądz, jak bożek, każe Ci klękać codziennie,
Lecz w garści zostaje pustka, wstyd i to akurat niezmiennie.


Sława cię kusi – jest krucha jak szkło na rynku,
Rozbije się w dłoniach, zostawi kurz i popiół w atomach pyłku.
Każdy ekran obieca miłość, a da samotność,
A lajków orszak w końcu okaże jałowość.


Pytam cię, Hiobie, czy zechcesz w to wejść świadomie,
Czy wolisz ocalić duszę, choć ciało się złamie?
Bo próby nadchodzą – nie w ogniu, lecz i w błyskach fleszy,
Światło niebieskie płynie, gdy serce się cieszy.


Patrz, kobiety w futrach, skórzanych maskach, na scenach,
Tańczą jak anioły, lecz kryją pazury w cieniach.
Ich uśmiech piękny, obietnice słodkie jak miód,
Lecz warg dotyk smaruje ci duszę smołą, Uwierz proszę! Bo nie czystość, a brud.


Seks to ich oręż, wciągnie cię w sidła bez trudu,
A Ty, przyjacielu będziesz wierzył, że zaznałeś wreszcie cudu.
Wino cię porwie, narkotyk szeptem omami,
Każdy będzie wmawiać żeś jesteś Pan nad Panami.


A ja Tobie rzeczę – tam czeka dół bez powrotu,
Co zbierze oddech, światło i nie uroni kropli potu.
Nie myśl, że kpię – ostrzegam, byś miał siłę,
Bo próby te kruszą największych, co niby niezłomne były ich bryły.


Bądź pokorny, Hiobie, nie biegnij za nimi w tany,
Bo za ich maskami radości czekają rozkłady i chłodne stany.
Świat ci powie: „To wolność”, ja Ci mówię: „To więzły”,
Zbyt późno zrozumiesz, żeś oddał duszę za worek i cegły.


Władza przyjdzie do ciebie jak król w koronie,
Z uśmiechem poda berło, pod płaszczem chowając zgniłe serce i dłonie.
Powiedzą: „Rządź nami, Twoje słowa są prawem”,
Stając na tronie, tylko do piekła odwiedzisz bramę.


Proszę! pamiętaj – moc, co rodzi się w strachu i krwi,
Niszcząc szybciej niż wojny, znikając szybciej niż dni.
Oni będą klaskać, a klnąć gdy zgubisz swój język,
Władza pochłania jak wir, nie oddając więźniów swych.


Patrz – obietnice złote, obrusy pełne potraw i trunków niemożliwie drogich.
Lecz pod nimi zgnilizna, w oczach ciągła niemota.
Zrozum, błagam! Lepiej być w pośród ubogich.
Pseudo oświeceni, w duszach ciemnota.
Nie elita, a piekielna hołota!

Nie ufaj nigdy tłumowi, bo tłum to bestia bez głowy,
Dziś cię wielbią, jutro zepchną w dół bez większej namowy.
Twoje serce niech nie bije w rytmie ich braw,
Lecz w ciszy i pokorze, gdzie prawdy śpiewa paw.


Niech twoim skarbem będzie mądrość bez ceny,
Bo każdy inny klejnot obróci się w popiół szpetny.
Hiobie, Bracie, nie wrogu, nie w sidłach mej zdrady,
Piszę Tobie list – to nie głos pokusy, lecz z mądrości rady.


Dzisiejszy świat nie daje prób co je ujrzysz jak kamień czy deszcz,
Dziś próba to iluzja, co pragnie Cię zwieść.
Nie licz na nagrodę – ta nie przyjdzie w wielkiej chwale,
Lecz w chwili, gdy w ciszy nie zdradzisz sam siebie wcale.



Bądź sprawiedliwy, gdy kpią i gdy krzyczą,
Bądź pokorny, gdy błagasz, a oni milczą.
Nie odpowiadaj ciosem, choć ręka aż drży,
Siła twa w przebaczeniu tkwi, a nie w krwi.


Patrz na gwiazdy, Hiobie, one świecą nad Tobą,
W ciemności, mroku, a ich praca wzorową
Choć świat chorobą jest toczony,
Nie lękaj się bo zostaniesz nagrodzony.



Niech twe życie będzie jak strumień przez skały,
Cichy, lecz mocny, pokorny i wytrwały.
Niech Twoje imię zapisze się w ciszy jak pieśń,
że Hiob pozostał człowiekiem, choć świat chciał go zjeść.




Hiobie, nie myśl, że zostaniesz w tej walce sam,
Bo choć cię doświadcza świat – ja Tobie też rękę dam.
Nie w kuszeniu, nie w zdradzie, lecz w ostrzeżeniu,
Byś wiedział, jak nie wpaść w sidła w zwodniczym cieniu.



Choć jestem Książę– w mej mowie dziś prawda,
bo widzę, jak trudna jest sprawiedliwości warta droga harda
Niech Cię nie zwiedzie pieniądz, nie złamie Cię krew,
Bóg, choć milczy, to zna twój gniew.


On patrzy zza chmur, choć wydaje się daleki,
W chwili najgorszej da Ci strumień szczęścia, szeroki jak rzeki.
Ja mogę Ci szeptać, jak nie zbłądzić w chaosie,
On da ci siłę, byś wytrwał w pokorze i w prostocie.


Pamiętaj – największa próba to zostać człowiekiem,
Gdy świat cię depcze, Ty przejdziesz spacerkiem.
I jeśli przetrwasz, zapiszesz się w mroku jak gwiazda,
Że człowiek zwyciężył – choć piekło wykorzystało wszystkie obłudy i kłamstwa.



I tak kończę, Hiobie, te słowa w ogniu pisane,
Byś wiedział, że próby są wielkie – lecz wierze, że Ciebie nic nie złamie.
Idź prostą drogą, nie schodź w boczne tunele,
Bóg jest przy tobie, choć skrywa swe cele.
A jeśli zabraknie ci wiary, odwagi i mocy,
przypomnij mój list – jestem światłem, choć tylko w nocy.
Twój, co przestrzega, a nie chce zwieść Cię ku złemu,
Książę– świadek próby, dziś posłaniec człowiekowi wiernemu.