Starajmy się bronić dzieci -nawet w wierszach , bo to kochane niewinne istotki , a od ich dzieciństwa zależy ich całe życie.
Pozdrawiam Irena

Zgadzam się z każdym słowem, Ireno. Niestety takie są realia, a często reagowanie na różne tego typu sytuacje odbija się potem jeszcze bardziej na dzieciach, bo "tacy" dorośli odreagowują złość na nich. To przykre, cierpienie zawsze powinno poruszać, a już na pewno cierpienie dzieci. Dziękuję za Twoje poruszenie, serdecznie pozdrawiam.

Zrozumienie owszem, ale co do akceptacji to już tutaj mogę wdać się w polemikę. Na pewno zaakceptowanie w sobie negatywnych przeżyć jest możliwe, ale gdy mówimy o tak traumatycznych sytuacjach jak np. ta z wiersza, to szczerze mówiąc ciężko tutaj o akceptację. Człowiek często do końca życia trzyma w sobie pytanie "dlaczego ja". Na pewno próba zrozumienia, że to co się wydarzyło, nie było zależne od tej konkretnej osoby, że na świecie są ludzie, którzy nie patrzą na drugiego człowieka "jak na człowieka", i trafienie na kogoś takiego jest po prostu pechem i niesprawiedliwością i tak dalej, ale i tak mimo takich prób ugłaskania w sobie tej traumy zostaje ona w człowieku jak blizna, która po czasie nie boli, ale czasem ją dostrzegamy i na nowo przypomina człowiekowi o tym, skąd się wzięła. Dziękuję mimo wszystko za Twój komentarz, cieszę się, że zaglądasz do moich wierszy. Pozdrawiam!

Dziękuję Ci pięknie za taką opinię. To bardzo ważne słowa, bo właśnie to próbuję najczęściej ukryć w swoich wierszach, zwłaszcza gdy piszę o trudnych sytuacjach. Jeżeli czuć te emocje po przeczytaniu to jest to dla mnie największa nagroda.

Dokładnie. Ileż to tragedii było, po których częste słowa od innych to "nic nie zauważyłam" "nic nie wiedzieliśmy" "a byli taką szczęśliwą rodziną"... pozory mylą, i trzeba być czujnym i zwyczajnie (bez obsesji) mieć otwarte oczy na choćby małe niepokojące znaki. Zweryfikowanie swoich obaw może uratować sytuacje, a uważam, że lepiej jest zareagować nawet jeśli miałby się człowiek pomylić, niż nic nie robić i pozwolić na tragedię.

Dziękuję, Jolu, za przychylną opinię.

Dziękuję za zrozumienie, i za Twoją szczerość, doceniam to bardzo.

Zgadzam się z każdym Twoim słowem. Najgorsze jest to, że w każdej chwili coś takiego może odgrywać się za ścianą, a często inni nie mają o tym pojęcia, nie ma szansy, by reagować. To boli, ale na pewno nie tak jak bezradność, niemoc i beznadziejność takiego dziecka, który musi przeżywać koszmar. I ja pozdrawiam!

I o to poruszenie zawsze mi chodzi. Fajnie, że się udało.
Również pozdrawiam, Phil, dzięki, że wpadłeś.

Szkoda z tym internetem, ale sam fakt, że poświęciłaś mojemu utworowi swój czas jest dla mnie najważniejszy. Dziękuję za podziw, to bardzo motywujące!

Pewnie masz rację, ale w takich rodzinach, o jakich napisałam wiersz, niestety zdanie dziecka jest nic nie warte, i najczęściej musi się ono dopasować do wymagań dorosłych...
Dziękuję za Twoją opinię, jest dla mnie ważna. Cieszę się, że tak określiłaś mój wiersz.

Dziękuję, Chris!

Pewne rzeczy, zwłaszcza traumatyczne, zostają w człowieku na zawsze. Nawet jeśli konkretne osoby nie są tego świadomi, to zostaje to w ich podświadomości i w dorosłym życiu często ujawnia się pod postacią lęków czy zaburzeń. Dziękuję za Twój komentarz, Agnieszko.

Przyznam, że miałam problem z tytułem. Twój komentarz utwierdza mnie w przekonaniu, że dokonałam dobrego wyboru. Dziękuję za pochylenie się nad moim wierszem, Kornelu.

O rzeczach przykrych trudniej jest mówić, tak sądzę...