Śliczne dzięki!

Dziękuję!

Masz rację, Marku! Uczucia można wyrażać na różne sposoby, nie każdy też potrafi wprost mówić o tym, co mu siedzi w sercu. Takie wiersze wydają się być bardzo romantyczną i prywatną formą. Gdy po skończeniu czy nawet właśnie zawieszeniu jakiejś relacji w ciszy, widzi się, że te słowa niegdyś adresowane do nas, lecą już dzisiaj do kogoś innego, może coś w człowieku pęknąć. Oczywiście odnoszę się do podmiotu. Tak mnie jakoś od zawsze interesowały te trudne relacje międzyludzkie. Dzięki za wyłapanie ulubionego fragmentu. Pozdrawiam również!

Nasze słowa i innych już samo życie "przeinterpretowywuje" (chyba nie ma takiego słowa;)) Masz rację z tymi obietnicami. My sami też patrzymy na to co pisaliśmy kiedyś, już inaczej (czy dojrzalej, nie wiem).

Pewnie! Wiersz jest do przeczytania, i albo trafi, albo nie. Wszystko zależy tak jak napisałeś od piszącego, i od odbiorcy. Jeżeli oby dwie strony są nacechowane emocjami różnymi, to ciężko o porozumienie. Poza tym, to coś na wzór obietnic. Obietnice w danym temacie składa się tu i teraz, odnosząc najczęściej do sytuacji. Nie można wymagać od kogoś miłości po grób, bo ktoś tak obiecał w danym momencie w relacji, a z czasem na przykład coś się zmieniło, relacja przepadła, bo jedna strona powiedzmy odeszła. Druga w tym momencie nie może też wiecznie doszukiwać się sygnałów czy aluzji, musi pogodzić się z tym, że kiedyś pisane słowa - dzisiaj mogą trafiać czy być przeznaczone dla innych już oczu. Ale to już poleciałam z myślami, wybacz, to wszystko przez (albo dzięki) Twój komentarz, za który bardzo dziękuję!

Bardzo dziękuję, i proszę uważać z tą ciszą, żeby się przypadkiem w niej na dobre nie zakopać. Dzięki za Twoje słowa!

Oczywiście! Tak naprawdę wiersze to tylko zbiór słów. To, jak zostaną odczytane, zależy już tylko od odbiorcy. Można przejść obojętnie, a można wziąć do serca i zamknąć w nim dany wiersz na zawsze. Dziękuję za odwiedziny!

Oj tak, zgadzam się. Ale też czasami te piękne słowa są prawdziwe, przez jakiś czas. Czasami sytuacja czy relacja się zmienia z jednej strony, i zamiast to zrozumieć, człowiek woli się okłamywać i trwać w iluzji, która jedynie prowadzi do negatywnych skutków. Dziękuję ślicznie za komentarz!

Oj, Waldi, próbowałam, ale zdecydowanie w smutku mi najmilej, a radosnych wierszy pisać nie bardzo umiem, i nie bardzo w sumie chcę. Ale i tak dziękuję, że mimo braku radości w tym wierszu, Ty się tu pojawiasz!

Pewnie, to już każdy odczuwa po swojemu, i to też jest fascynujące - jedno zjawisko, a rozumiane tak różnie.

Ja to w sumie nigdy nie stawiam znaku równości między ciszą, a milczeniem. Cisza ma w moim mniemaniu jakiś wydźwięk ukojenia, milczenie nacechowane jest natomiast jakimś aspektem melancholii, nostalgii...

Myślę, że różne są rodzaje ciszy. Wiesz, jest cisza, w której człowiek słucha sam siebie, i przede wszystkim w końcu może siebie usłyszeć, i taka cisza jest i dla mnie cudowna. To takie miejsce tylko moje, gdzie mogę bez słów pielęgnować to, co każdy ma w sobie. Ale są też inne rodzaje "milczenia" - na przykład właśnie w relacji, gdy słowa, które wydawałoby się, powinny być dla nas, są dla kogoś innego, a człowiek wyczekuje ich nadaremnie, brodząc w tej ciężkiej dla duszy i serca ciszy. I pewnie jeszcze tych przykładów ciszy jest, i jest. Niemniej bardzo Ci dziękuję za odzew pod tym wierszem! Masz rację, że słowa innych często mają wpływ na wiele myśli i czynów u drugiego człowieka, czasem aż zbyt wiele. Ale taki to już bywa świat i relacje w nim - zagadkowe, skomplikowane, do przeżycia i przeżywania. Pozdrawiam ❤️

Pięknie dziękuję!