Mocny wiersz!
Niczego nie dodam, jak to, że fajnie/smutno koreluje ta treść z utworem muzycznym, jakim autorka postawiła się podzielić.

Poruszający utwór, obraz związku dwojga ludzi nie opartego na miłości. Być może kiedyś ta miłość była ale nie ma jej już dawno, nie ma nawet śladu że kiedyś była. Więc po co oni oboje są ze sobą? Bo razem łatwiej? ale niestety co się odwlecze to nie uciecze przymusowe życie ze sobą nie jest dobre dla nikogo. Owo samotne wyczekiwanie świtu po nocach bezsenności które łamią człowieka. Można się tylko domyślać co to jest tak na prawdę
Dobry wiersz Pochmurnico
Pozdrawiam :)

Smutno, ale prawdziwie, niestety...

dzieci są dobrymi obserwatorami więc...nie musisz im nic mówić ...oni to wiedzą ...bo dorastali patrząc n ból ...

Samo pojęcie przyzwyczajenia kojarzy się z chłodem a przyzwyczajenie bez miłości i bez szacunku, ze zlodowaceniem. Lepiej rozstać się w porę, kiedy jeszcze istnieje odrobina szacunku, niż tkwić na siłę w toksycznej relacji. Wiele razy słyszałam o utrzymaniu związku dla dobra dzieci. Nic bardziej mylnego! Dzieci są bardzo wrażliwe i spostrzegawcze, są też bardzo podatne na emanację emocji, co sprowadza się do tego, że stają się nieszczęśliwe tkwiąc pomiędzy partnerami, którzy nie kochają się i nie szanują a jedynie tolerują, nie mówiąc już o tym, że nie potrafią rozmawiać. Te dzieci mogą w przyszłości mieć problem z wejściem w związek, bo nauczone złym doświadczeniem, będą się go obawiać lub mogą powielać taki wypaczony wzorzec relacji. Jedno i drugie skomplikuje życie im i być może ich dzieciom.
Wiersz smutny, ale obrazuje często spotykane, niestety, sytuacje.
Serdecznie pozdrawiam.

jak w lustrze zobaczyłem w tym wierszu swoje życie... bez miłości, toczące się siłą rozpędu... dziękuję za te literki...

Każda relacja niesie za sobą konsekwencję, własnego postępowania .
Miłość ,przede wszystkim do siebie samego,daje możliwość rozwoju .
Popełnianie błędów jest wpisane ,w nasze życie, warunkiem dojrzałej
miłości, jest przyznanie się , akceptowanie,zrozumienie i wybaczenie.
Każdy człowiek to inny świat ,i inne wartości, a tworzymy rodziny,
w nieświadomości.

Nawet niepielęgnowane kwiatki więdną, a cóż dopiero miłość.
Nauczyliśmy się traktować miłość jak dar losu - a to jest zadanie, nauka na całe życie jak kochać drugiego, zachowując swoją integralność i szanując swoje i innych granice. Trzeba też przyjąć, że miłość to rzeczywistość dynamiczna - podlegająca zmianom, tak jak i my się zmieniamy. Jeśli liczymy na motyle w brzuchu każdego dnia przez lata - no to stoimy na z gruntu przegranej pozycji.
Z drugiej jednak strony przyzwyczajenie, jeżeli wiąże się z przyjaźnią także pozwala wspólnie żyć. Może bez fajerwerków ale za to zgodnie. I bez przytłaczającego poczucia samotności.
Najgorzej, gdy poczucie obcości w związku wchodzi w stan chroniczny a wraz z nim wkrada się wrogość i ostentacyjnie okazywana niechęć.
Utwór wzywa do refleksji i próby zawalczenia o miłość na etapie, kiedy się jeszcze może udać. Byleby chcieć :)
Pozdrawiam Basiu :)

Nagłość zauroczenia i intensywność uczucia na jego fali zrodzona, może powodować jego szybkie wypalenie, równie nagłe jak jego rozniecenie. Gdzieś się też w międzyczasie mogą pojawić wątpliwości, które nie wyjaśnione, mogą potęgować niezrozumienie i poczucie osamotnienia w byciu razem. Dlatego też ważne jest, aby każda rozmowa między dwiema osobami była festiwalem, świętem, która jest przyjemnością potrzebę, swobodę i możliwość wypowiedzenia najskrytszych nawet myśli wiedząc, że można i chce się to robić, wynosząca oboje na wyżyny wzajemnego zrozumienia. Dopiero wtedy płomienna intensywność miłości jest katalizatorem motywacji i starania się o utrzymanie relacji. Pozdrawiam

Smutne to, a także wynika z braku uczenia, jak to robić, żeby nie niszczyć. Uczy sie tylu rzeczy, jak prowadzić samochód, dbać o ogródek, jak zbudowana jest żaba ze wszystkimi kosteczkami, a nie uczy się, jak żyć. To z języka korpo powinno się nazywać "love management", a tego nie ma. Dobry wiersz. M

Dzieci same widzą i czują kiedy miłość w domu gości...
Pozdrawiam :)

smutny obraz :( najgorsze, z'e powszechny