Świetna ta seria "Wizyt u psychiatry". Każdy utwór oferuje inną refleksję nad jakże trafnymi spostrzeżeniami pacjenta zmęczonego chorobą i nieprzynoszącym efektów leczeniem.
Ciekawie napisane i niezmiernie podoba mi się to, że właśnie pół żartem pół serio. Ten tragi- komizm idealnie pokazuje frustrację pacjenta.

Konsekwentna jesteś w cyklu psychiatrycznym. Zadziwia ostrość obserwacji. Jakość przekazu bezbłędna. Nie mam wyjścia, muszę wyróżnić

Jest świeżość i chęć w pisaniu, a do ukulele ma wielką słabość ;)

Pięknie opisane. Podtrzymana jest tu atmosfera takiej szarości i chłodu m.in. rozmowy z lekarzem, który wiele już widział. Również przewija się tu kwestia swoistego duszenia się we własnym ciele, które zmusza do przedstawiania sytuacji nie mającej racji bytu. Zacząć znów latać nie mając przygotowanych do tego skrzydeł. Widać tu plusy i minusy działania podmiotu lirycznego, jak i doktora. Pozdrawiam ;)

Bardzo delikatny i bolesny temat Basiu , te choroby które skłaniają ludzi do samobójstw ,
bardzo chciałabym ,lecz nie potrafię -chciałabym również pomóc Tobie.
Pozwolisz że pomodlę się z myślą o Was. Serdecznie pozdrawiam Irena

Czy Ty cierpisz, droga Poetko?
Jeżeli, to jest nas dwoje.
Po raz drugi piszę komentarz, bo poprzedni nie został dodany. Może nie lubią niezrównoważonych.
Niestety, cierpiałem na ostrą depresję po rozczłonkowaniu. Zaakceptowałem ból przy każdym kroku byle jakiej protezy podudzia.
Ot, straciłem kawałek nogi pod pociągiem.
Kawałek nogi wiąże się ze zmianą całego życia.
Bardzo dobrze piszesz konvalove.
Przerwij jednak ten cykl. Źle na mnie wpływa, bo jest prawdziwy.
Poczytaj moje wiersze, które rzadko odnoszą się do doświadczenia Bycia pod jadącym pociągiem i wizji odskakiwania nogi. Póki co

Półprzestrzeń

Czas, który z miejsca zboczył,
zapętlił postronek.
I skurczyły się nagle
wszystkie świata strony.
Horyzont zacieśniony, raptem,
do ścian czterech.
Nieskończoność odcięta
z dachu do parteru.

W pół drogi, w pół słowa,
pół mózgu wsiąka w mrok
jak w czarny atrament.
Wzrok palą cudze, z pęt wolne
śliskie żądze rozpasane,
albo bez żądz.
Na wpół, na ćwierć
złamane.

Pół kroku i wejdę w światło!
Przy drzwiach już jestem.
Cóż to!?
Nie ma klamek!?

Niestety, wiele drzwi jest teraz dla mnie zamkniętych.

Jurek

Część.

To już lV wizyta,to prawie jak klasyka psychiatryka,nie wiem kto to napisał,ale wszyscy jesteśmy wariatami,tylko nie wszyscy zdiagnozowani. Ja mam tak już od kilku lat ,po mieście swobodniej ,się poruszam,słyszę głosy w nocy Marylka śpiewa,'Wariatka tańczy"a rano nie wiem ,czy mam iść spać,czy wstawać.
Może lepiej zwariować ,i dać doktorowi odpocząć.
Pozdrawiam :)

Ciekawie z tym głosem co poprawę obiecał :) pozdrawiam

Przeczytałem od I do IV: śmieszno strasznie :D Podoba mi się pomysł na serię!

Nigdy nie byłem u psychiatry, ale mam znajomego i nie uważam go za psychicznie zdrowego. A wiersz fajny. M