A jednak wciąż ta obawa gdzieś tam się tli. Dzięki Łezko za zatrzymanie!

Oj, każdego to czeka!

Bardzo dziękuję za Twoją refleksję, Lidio! I ja tak sądzę, choć to wciąż kwestie, które sprawiają, że to życie tu i teraz jest po prostu dla nas lepsze, i pewnie, można to robić dla tego powodu, bo jest to bardzo szlachetny i potrzebny powód. A pytanie "co dalej" wciąż zostaje, choć może to i dobrze? Jakby to było, gdyby człowiek wszystko wiedział? Pozdrawiam!

To całkiem optymistyczna wizja!

Pięknie dziękuję za tak pokrzepiające słowa. Jeszcze zdarza mi się bardziej wątpić w to serducho, niż w nie wierzyć, ale po takich słowach to aż lżej. Pozdrawiam!

Zawsze do usług :)

Akurat nie miałam w ogóle na myśli istoty wyższej czy czegokolwiek, co może być nad nami, ale! o to chodzi w wymianie zdań. No nic, odpowiedź na to pytanie w odpowiednim czasie ukaże się, a to czy będziemy świadomi tej odpowiedzi - to również dopiero się okaże. Pozdrowienia, dzięki za wymianę myśli!

Tak jak mówisz nie dane nam będzie dowiedzieć się czy to ma sens. Zastanawiam się nad twoimi dywagacjami. Odczytuję w nich sugestię tego czy jest Istota wyższa nadająca sense wszystkiemu co robimy.
Tak jamby te nasze uczucia emocje pragnienia i tak dalej, nie należały tylko do nas ale także do reszty wszechświata i pozostawiały trwały ślad w rzeczywistości.
Pozostawiają, wszystko co myślimy i czujemy wpływa na nasze decyzje a te kształtują i wpływają na nasze otoczenie.
Wyobraź sobie kreta w norce. On sam jest małym zwierzątkiem ale jego tunele są od niego wiele razy większe ( w sensie długości.
A teraz imaginuj sobie że nasze postepowanie w naszym otoczeniu ryje coś na kształt takiego kreciego korytarza. Mamy wpływ na wszystko co nas otacza. Na osoby w naszym otoczeniu też. A one są też jak te krety co własne norki kopią, i tak dalej i tak dalej.
Zmieniamy nasz świat subtelnie ale jednak zmieniamy. I to przez nasze emocje i uczucia bo to one są motorem naszych działań.

Jak najbardziej zgadzam się z tym, że samo przeżywanie życia ma wpływ na mnie, jako osobę, tu i teraz. Że to, co robię, co zdecyduję, dokąd pójdę, z kim porozmawiam będzie miało wpływ na mnie jako człowieka w danej sytuacji, i najprawdopodobniej w najbliższej przyszłości, jeśli takowa jest mi dana. Rozumiem doskonale sens Twojej odpowiedzi, i doceniam jej ogrom - to chyba najbardziej cenię w TW, możliwość wymiany myśli na wszelkie tematy, łącznie z tymi trudnymi. Samo przeżycie - dopuszam do myśli. Sęk w pytaniu - co dalej. Bo to, że człowiek ma przeżyć swoje dni, lepiej lub gorzej, w płaczu lub uśmiechu - to już sprawy zależne od jednostek, od preferencji, od sytuacji. Ale co po tym przeżyciu, co z tymi emocjami, z tymi myślami, wspomnieniami, bólami. Oczywiście to są pytania bez odpowiedzi, więc nie czuj się w żaden sposób zobowiązany do odpowiedzi, ale to są pytania, które gdzieś tam w człowieku (takim jak ja na pewno) siedzą, nie szkodząc, dla jasności. Dobrej nocy!

Po co? Na co? Z prostego powodu!
Nikt tego za nas nie zrobi!
Nit nie wyręczy cię w przeżyciu całego twojego życia.
Tak po prostu. Nikt za ciebie nie będzie żył. To ty jesteś główną aktorką filmu pod tytułem "życie Pochmórnicy". I nie masz dublerki!
Jeśli się postarasz to zostaniesz także scenarzystką i reżyserem. możesz też pójść w drugą stronę i stać się aktorem drugoplanowym choć odradzam to serdecznie.
Ten właśnie wybór jest tylko i wyłącznie twój, im bardziej śmiertelna jesteś tym bardziej dobitnym ten wybór się staje. gdybyś żyła wiecznie takich wyborów mogła byś podejmować w nieskończoność. A gdy śmierć wyznacza kres twych starań te wybory są tym ważniejsze, im bardziej każdy dzień zbliża cię do śmierci. Bo każdy wybór staje się niepowtarzalny.
Jedno jest pewne. Światła jupiterów są skierowane na ciebie i żadną mocą tego nie zmienisz.
Bogowie(o ile istnieją) mogą co najwyżej kupić popkorn by obejrzeć ten film. A potem, albo się zachwycą, albo skasują plik.
Bo siła śmierci polega na tym że jest końcem naszych starań, ale jej słabość polega na tym że nie odbierze nam tych starań.
Nie ważne czy owe starania to starania nastolatki by wyglądać jak laleczka barbie.
Czy to starania człowieka ciężko chorego.
Liczy się każda sekunda i każda decyzja.
Nasze decyzje są tylko nasze niczyje inne to co osiągniemy nasze sukcesy których inni nam (być może) zazdroszczą i porażki których możemy się sporo nauczyć albo usiąść i płakać jak gówniarz.
Możemy wszystko, bo po prostu możemy.
Im bardziej śmiertelni jesteśmy tym bardziej cenne są nasze starania.
Tak po prostu! Im mniej życia przed nami tym mniej decyzji do podjęcia. Ale im bliżej śmierci tym bardziej nasze decyzje ciążą oryginalnością. Bo po prostu możemy je podjąć. Ale tylko my. Nikt inny! Bo po to jest śmierć, by żyć pełnią życia i cenić tak życie jak i śmierć!

Świetny komentarz, jakże inny i oryginalny! Czyli mówisz, że w tych całych poszukiwaniach, w tym trudzie życia i przy tym decydowaniu o sprawach ważnych i ważniejszych drzemie jakaś siła, której można nam zazdrościć? Jest to niewątpliwie pokrzepiająca myśl, choć - jak większość - jedynie na chwilę, bo gdy śmierć przyjdzie, to co z tej siły pozostanie? Wybacz, to wciąż te pytania "po co, i na co", które mnie dzisiaj wybitnie i dobitnie męczą. Pozdrowienia!

E tam, nie byłabym sobą bez takich myśli. W końcu to, co nieznane, niedotknięte, nierozpracowane jest najciekawsze!

Również się z tym zgadzam. Myślę nawet, że takie pytania pozwalają w lepszym życiu, pomagają ustalić wartości, które są dla nas ważne, priorytety. Dziękuję Sisy, pozdrawiam!

Można pytać, i to jest piękne. Pytania to poszukiwanie - siebie, sensu, a to z kolei jest nieodłącznym elementem człowieka na przestrzeni wielu lat. Pozdrawiam.!

Nie zgodzę się z tym, bo uważam, że wiara w Boga to nie jest jedyna droga, która może przynosić szczęście jeszcze za życia, ale oczywiście doceniam różnorodność w zdaniach, dlatego dziękuję za podzielenie się Twoimi myślami pod tym wierszem! Również pozdrawiam.

Cóż innego człowiekowi zostało, jak nie właśnie nadzieja na to, że to, co się przeżyło, nie zniknie tak po prostu. Dziękuję za Twoje słowa!

Masz rację i dlatego powstają różnie wiersze ... a to jest piękne ...

Waldi, bo tacy są ludzie. RÓŻNI. Jedni pytań nie zadają, inni nimi żyją. I jedno i drugie jest w porządku. Człowiek poszukuje, jest ciekawy, chce odpowiedzi, a jeśli ich nie ma, to nie znaczy, że nie będzie również pytań. Ty jesteś inny, ja jestem inna, każdy autor na tym portalu jest inny, każdy człowiek w sklepie, na mieście, dookoła nas - i to jest piękne. Różnorodność. Postrzeganie świata i poszukiwanie swojego celu we własnym zakresie. Pozdrawiam!

Po raz kolejny, Marku, zadziwia mnie, ale w dobrej odsłonie, Twój optymizm!

Dziękuję, Łukaszu, za podzielenie się swoimi myślami. Faktycznie myśl, że to wszystko miało jakiś głębszy sens, jest pocieszająca, choć nie do końca trafia to do mnie, by w to wierzyć, aczkolwiek - tak jak i Ty wykazałeś się szacunkiem dla odmiennego zdania - i ja szanuję Twoje podejście; w końcu wszyscy jesteśmy ludźmi, jedni znaleźli już swoją drogę, inni jeszcze szukają. Pozdrawiam!

Dzięki, Kornelu. Chociaż tyle dobrego.

Tak, choć sama już nie wiem, czy człowiek zadaje pytania, by uzyskać odpowiedź, czy zadaje je dla samego zadawania. Tak jakby mało miał powodów do zmartwień na co dzień, to sobie jeszcze dokłada do głowy. Pozdrawiam również!

Dziękuję za komentarz! Cóż, choruję na takie tematy, i jak przychodzą, to ciężko je wygonić z głowy. Tak więc poddaję się im, i rozmyślam. Dobrze, że się chociaż w wierszu dają zamknąć. Pozdrawiam!