tam, gdzie jest za szaro
nawet dla słońca
a rodzice umierają
bez dzieci,
gdzie żyjesz w przeszłości
zawieszonej na suchej gałęzi
rodzą się ludzie
o malowanych oczach,
ludzie bez zamków i kluczy

ludzie otwartych okiennic

ławka, ganek,
wepchnięta w podwórze sień
ręka, noga,
lżejsza od liścia głowa
zupełnie bez zmian
niezmiennie odmienni

żyją bez czerni,
jaśni,
przejrzyści jak woda
z pustymi rękoma
płyną po złocie pól

a pod dachem,
nisko nad ziemią
śpi spokojnie
Król Wszechświata

powolny rytm
wybijają im dzwony
starej cerkwi
niewybite jeszcze
zielenią

noc krzyczy tu śpiewem
a nie śpiewa krzykiem
światłem udaje dzień
zaprasza cię
w miąższ dźwięku

a jeśli ktoś z nich umrze
to jedynie wtedy,
bo Bogu jest żal
przerywać ich dzień

i jeśli posłuchasz
możesz urodzić się z nimi
przez zakute zazdrostką okiennice

wejdź
usłysz
zbłękitniej

poczuj tupot zbóż
wejdź
usłysz
otwórz