obudziłem się dziś ze snu
na moment,
gdy idąc samemu
drobna pszczoła nie mogła powstać z ziemi,
bo tak bardzo nęcił ją
kwietny aromat betonu

przeskoczyłem nad jej barkiem
i spytałem uprzejmie o kierunek
cisza zadźwięczała mi w uszach,
zagłuszyły ją pewnie psy

podskoczyłem uradowany
i na bloku suchego liścia
(z drzewa kasztanu
bardzo możliwe)
wybrałem się z nią w podróż
raźniej stawialiśmy drobne kroki

dziwnym jest rozmawiać z owadem,
dziwnym jest milczeć z człowiekiem,
przywiązaliśmy zatem spojrzenia nasze
do bladego punktu na przodzie
i udawaliśmy przed sobą
jego wartość

(piękne miała oczy,
naprawdę,
mądrze widziała w nich świat większym
bo ja też odbiłem się tam na moment

kryzysowa czerń ich powierzchni
pochłaniała z otoczenia
najmniejsze drobiny światła,
pochłonęła moją uwagę,
gdy zdobiłem ją wiankiem myśli

idealnie owalny tułów
oddychał spokojnie
tak, był przy mnie spokojny
ze szczęścia znów prawie podskoczyłem
oddychał i mienił się w słońcu
i błyszczał i krzyczał na boki brokatem
i nie miał sobie równych)

kwiaty rozkwitły przed nami
toż i kres naszej drogi kolorem się zjawił
spojrzenie jeszcze jedno
- pytające
kiwnęła lekko czułkami

wylądowałem przeto na ziemi
i stopami zahaczyłem o bruk,
gdy układałem jej pościel do snu
znikłem zaraz za rogiem
gdzie znalazło się miejsce lepsze,
za późno już jednak

mam nadzieję, że żyjesz