na pobladłym czole wzgórz,
gdzie trawa bardziej martwa
a duchy nieco żywsze
tańczą niemego walca
suche rzeki

cichym szeptem rozmowy niosą
przez las,
który kiedyś był połoniną
między drzewami,
które kiedyś były nasionkiem
między łbami skał,
które nigdy nie były niczym innym

tu zbutwiałe dłonie korzeni
tulą się do nóg wędrowca,
który raz przyjedzie,
by już nie powrócić

tu ściany tuneli z rudbekii
szczerzą się złotem
najbogatszych w to złoto gór

tu do ich uśmiechów podskakują pazie
szukając swych królowych,
bo jeśli nie w skarbcu
to gdzie indziej

tu, gdzie jedynie pszczeli pomruk
roztapia ciszę,
szklaną jej kopułę
przemienia w wibrujący nektar,
który miodem wchodzi do uszu

i zamyka sennie oczy,
bo nie ma się to czego obawiać

szum suchej wody mąci atmosferę
dwóch koryt ze snu powstałych
legendę o człowieku
bezszelestnie niosą ku górze
suche rzeki