a widok o świcie był taki,
że aż wziął do ręki ołówek,
by go spisać
na twardym podłożu pamięci

pisał tak:
że to jakby Bóg palcami
brodził w kępkach włosów drzew,
psotliwą dłonią albinosa
mierzwił ich starannie układaną fryzurę

bo mgła wstąpiła nad lasy
i spływała powoli ku rzekom

że słyszał niby łzy aniołów,
które po nocy opuszczać musiały dolinę,
gdzie ściółka im była milsza od obłoków,
już kominami wracały pod niebo

bo poranny deszcz jeszcze nie ustał,
a ludzie mieli tu więcej drewna,
niż drugiego człowieka przy sobie

że dzwonił mu w uszach śpiew biesów
z ust do ust podawany przez krzewy,
który wołał go w głębię,
wieczną noc wnętrza puszczy

bo skrzywiony jeleń ryczał gdzieś ze smutku,
że kolejną jesień spędzi znów sam

a widok o świcie był taki,
że aż wziął do ręki gumkę,
by wymazać pierwsze zdanie,
że spisał już siebie na straty