na stokach o poranku
odnalazłem spokój
nie miałem go ani na polach,
ani w stawach, jeziorach czy rzekach,
ani w komunikacji miejskiej,
nawet gdy nikt więcej nie jechał

zbiegał po zielonym zboczu
jak nieświadome źrebię

we wschodzącym przed południem labiryncie drzew
odnalazłem ciszę
bardziej cichą niż nocne miasto,
czy pusty pokój z pustym fotelem,
czy przystanek,
o którym już dawno zapomniał rozkład jazdy

wędrowała ze mną przy boku
bez słów rozmawialiśmy o ludziach

w skrzących się słońcem połoninach
poczułem wolność
bardziej niż na pustej autostradzie,
bardziej niż na morzu czy oceanie,
bardziej niż po osiemnastej przeżytej jesieni,
po której miałem jedynie zapasy pytań na zimę

chłodne powietrze owiewało mnie z każdej ze stron
mogłem pofrunąć z nim gdziekolwiek

nad szepczącą wodą
poznałem ludzi
innych niż mieszkańcy blokowisk,
innych niż zmęczeni słońcem rolnicy,
mniej innych niż zwierzęta,
z którymi dzielili się ogniem Prometeusza

tajemnicą wypowiedzianą o zmroku
obmywała stopy kamieniom

noc była taka sama
tak samo głucha, jak pstrokata w odgłosy,
tak samo człowieka, jak i zwierzęcia
być może spałem, dlatego nic nie zauważyłem

a w górze był wielki,
bardzo wielki spokój