X
- NOSTALGIA -
biały (bez rymów)
2021-02-03 16:34
W gałęziach drzew
wczepione wspomnienia,
gnane przez wiatr.
Próbują zawrócić,
i choć na chwilę
jeszcze zaistnieć.
W parku porzucona ławka,
łaknie ludzkiego ciężaru,
choć zrodzonego
z trosk i smutku.
Pragnąc jeszcze usłyszeć
śmiech nad oparciem
swych ramion, które podporom
były w dni pełne deszczu,
jak i bez księżycową noc.
Nie tylko ona pragnie
dotyku dłoni, choć zimnych,
pozbawionych nie raz tego,
co czyni z nich ludzkich.
Murowane ogrodzenia,
rzeźbione anioły,
tak i bohomazy niemo patrzą
na tętniące ludzkie serca.
I choć tkliwie zawodzi ptaszek,
i tak ktoś dzisiaj musi umrzeć.
Syrena w oddali skowyczy,
nawołując do samozapłonu.
I raz po raz jej dźwięk się powtarza,
jakby mało było na tym świecie
zgliszczy nie tylko ludzkiego domu.
Lecz ten świat się nie zatrzyma....
wczepione wspomnienia,
gnane przez wiatr.
Próbują zawrócić,
i choć na chwilę
jeszcze zaistnieć.
W parku porzucona ławka,
łaknie ludzkiego ciężaru,
choć zrodzonego
z trosk i smutku.
Pragnąc jeszcze usłyszeć
śmiech nad oparciem
swych ramion, które podporom
były w dni pełne deszczu,
jak i bez księżycową noc.
Nie tylko ona pragnie
dotyku dłoni, choć zimnych,
pozbawionych nie raz tego,
co czyni z nich ludzkich.
Murowane ogrodzenia,
rzeźbione anioły,
tak i bohomazy niemo patrzą
na tętniące ludzkie serca.
I choć tkliwie zawodzi ptaszek,
i tak ktoś dzisiaj musi umrzeć.
Syrena w oddali skowyczy,
nawołując do samozapłonu.
I raz po raz jej dźwięk się powtarza,
jakby mało było na tym świecie
zgliszczy nie tylko ludzkiego domu.
Lecz ten świat się nie zatrzyma....
