Umiejętności artystyczne to zdolność wyrażania ludzkiej wrażliwości za pomocą sztuki. Nie da się więc zaszufladkować w jednym zdaniu to co gra w duszy każdego człowieka inaczej.
Swoją drogą nie sądziłam, że bywanie poetą okaże się takie kontrowersyjne w odbiorze.
Cud narodzin to coś bez czego nie ma człowieka, wszystkich tytułów, dyplomów, sukcesów, artystycznych dokonań. Najpierw staje się człowiek, z początku wielka niewiadoma...
Podoba mi się Twój komentarz i dziękuję za niego:)

Dziękuję Osia:) Pozdrawiam serdecznie

Mam szczęście do ludzi którzy wzbogacają duszę a proces powstawania wiersza istotnie przebiega rozmaicie bo i każdy z piszących jest inny. Pozdrawiam:)

Tylko, że ten wiersz nie jest wynikiem kokieterii. Łapię chwilę natchnienia która coś mi uruchamia w mózgu czy w sercu, spisuję wiersz i mogę zająć się zupełnie innymi sprawami w życiu. W zupełności mi to odpowiada i nie potrzebuję jeszcze więcej natchnienia :)

Przyjedź do Warszawy na drugą w nocy i nie bierz ze sobą dokumentów i pieniędzy i już będziesz miała natchnienie do wiersza :-)

Osiecka by tak zrobiła :-)

Lidio, Twoje refleksje to również mi bliskie odczucia i też nie potrafię pisać "na zamówienie" choć czasami zdarzyło mi się stanąć na wysokości zadania. Pozdrawiam:)

Dziękuję, szczególnie, że w tym pisaniu czuję się często lekko jak słoń w składzie porcelany. Pozdrawiam:)

Czyli jesteśmy w Niebie ?
A jeszcze przed chwilą jeździliśmy furmankami a na stole stała micha z kaszą i wszyscy z jednej michy jedli.
Ale to chyba też jest sztuka ?
Vincent van Gogh coś o tym wie :-)

Wiersze o dobrym jedzeniu to poezja nienasyconego głodu... Początek i źródło sztuki kulinarnej która wzniosła się na wyżyny artyzmu w dziedzinie mieszania smaków, aromatów i kolorystyki dań:)

A czy pisanie ładnych, rymowanych wierszy o dobrym jedzeniu to jest poezja ?

Nie pierwszy raz wywaliło mi komentarz. Spróbuję jeszcze raz. Przede wszystkim Kornelu chcę przeprosić, że tak późno odpisuję, lecz brakuje mi czasu przed świętami a jakoś głupio mi wymawiać się jego brakiem.
Bliskie jest mi to co Lidia napisała, ale i Tobie przyznaję wiele racji. Wena jest przereklamowana, liczy się twórczy wysiłek podparty też konkretną wiedzą i praca nad sobą. Poezja jako ucieczka od rzeczywistości to sztuka dla sztuki nie odpowiadająca na prawdziwe potrzeby człowieka. Podoba mi się ten zwrot: "Świadoma akcja zaciekawionego umysłu".
Kończę bo trzeci raz nie dam rady pisać od nowa:)

Oczywiście masz rację , że na podstawie jednego wiersza trudno sporządzić pełną mapę poglądów autora na dany temat. Ale też dla równowagi i mojego komentarza bym nie absolutyzował, bo odnosi się właśnie do tej jednej formuły w jednym Twoim wierszu , że "poetą się bywa". Określenie takie wywołuje mój sprzeciw głównie dla tego , że sugeruje , że poezja jest czymś ulotnym, mglistym, czymś , co raz się pojawia , a czasem zanika. Takie ujęcie poezji na pewno było obce i Różewiczowi i Herbertowi. Poezja wielka zawsze była poddana kontroli rozumu i była świadomym zamysłem, budowanym przez lata . I Różewicz i Herbert i wszyscy których wymieniłem w swoim komentarzu byli by przeciwni "bywaniu poetą". Poeta prawdziwy jest poetą nawet wtedy, gdy brak weny nie pozwala mu niczego napisać. Mój komentarz był wyrazem delikatnego sprzeciwu wobec "ulotności" poezji. Od ulotności blisko do tej antydefinicji poezji jaka czasem się pojawia , gdy próbuje się ją przedstawiać jako "ucieczkę od rzeczywistości" , a to określenie rozwala mnie już ostatecznie. Co prawda , o ile pamiętam tylko Miłosz wprost definiował poezję jako "pogoń za rzeczywistością" ale sądzę, że wszyscy pozostali, których wymieniłem zgodzili by się z tym. Być może, jak na wyobrażenie o poetach, ja zbyt twardo stąpam po ziemi i stad moje poglądy. U mnie wiersze powstają jako świadoma akcja zaciekawionego umysłu, co nie pozostaje bez wpływu na moje myślenie o poezji w ogóle.

Witaj Kornelu, przede wszystkim chcę Tobie podziękować za szczerą wypowiedź w obronie poezji, bo sztuka obroni się sama, ale nie przede mną, cytując słowa piosenki z kabaretu Potem:)
Z jednego wiersza wyciągnięcie pełnej definicji poezji to wyczyn karkołomny. Przedstawię to na przykładzie wierszy Tadeusza Różewicza. W "Lamencie" pisze poeta: "Nie wierzę w grzechów odpuszczenie, nie wierzę w ciała zmartwychwstanie", ale w wierszu "List do ludożerców"napomina: "Kochani ludożercy Nie zjadajmy się Dobrze Bo nie zmartwychwstaniemy Naprawdę". To nie są wg mnie dwie przeciwstawne koncepcje wiary, lecz to jest gorycz zaprawiona tęsknotą by poruszyły się ludzkie sumienia. Stan ducha który wyraził poeta w imieniu wielu ludzi stawiając kwestię zmartwychwstania jako bardzo ważną, jednak spełnioną warunkowo.
U wielkich poetów istnieje symbioza serca z intelektem, nie dają się łatwo zaszufladkować nie dlatego , że są kameleonami lecz dlatego, że pozostawali wiernymi sobie nawet za cenę niezrozumienia.
Zbigniew Herbert, kolejny mój ulubiony poeta w wierszu: Co myśli Pan Cogito o piekle pisał:
"Belzebub kocha sztukę. Chełpi się, że jego chóry, jego poeci i jego malarze prżewyzszają już prawie niebieskich. Kto ma lepszą sztukę, ma lepszy rząd – to jasne. Niedługo będą się mogli zmierzyć na Festiwalu Dwu Światów. I wtedy zobaczymy, co zostanie z Dantego, Fra Angelico i Bacha.

Belzebub popiera sztukę. Zapewnia swym artystom spokój, dobre wyżywienie i absolutną izolację od piekielnego życia."

Nie jest to raczej pochlebna opinia o poezji oderwanej od zasad etycznych i zarazem jest to zachęta do krytycznego spojrzenia na sztukę, nawet na wielkich artystów. Jestem niemal przekonana, że Zbigniew Herbert z pewnością nie śpiewął sobie przy goleniu: Jestem poetą, ale zasłużył sobie na to miano.
Nie jestem tak oczytana jak Ty Kornelu lecz mam nadzieję, że rozjaśniłam nieco mój punkt widzenia w odpowiedzi na komentarz. Cieszy mnie, że wiersz jako wiersz został przez Ciebie doceniony.
Pozdrawiam serdecznie:)

Dziękuję. Pozdrawiam ciepło:)