Nostalgia jesieni zdecydowanie zauroczyła mnie.
Uwielbiam powab babiego lata i jego tajemnicę.
Pozdrawiam

Po pierwsze, zgadzam się, co do braku istotnych tagów. Sama się z tym użeram, najczęściej nie dając ostatecznie żadnych.
Po drugie, podoba mi się podzielenie przez Ciebie świata na to, co "jawne", czyli bociany próbujące ustalić swoje plany i "tajne", czyli pająki, które zdążyły już podjąć działanie.
Wiersz zdecydowanie gwiazdkowy, o ile mają one dla Ciebie znaczenie.

Abstrahując od twojej (poniekąd słusznej) fascynacji pająkami wiersz ciekawy i w swej misterności przypominający pajęczynę w sensie cudownie utkany ze znaczeń i metafor.
przyjemnie się to czyta a w głowie roztaczają się obrazy rodem z obrazów Gogena (nie wiem jak się go prawidłowo pisze)

Pozdrawiam :)

Alchemiku,

najpierw przeczytałam przypisy, potem dopiero wiersz. Pająki są istotnie bardzo ciekawe; większość ludzi, z którymi kiedykolwiek spotkałam się w życiu bało się pająków. Sama do tej grupy należę. Najlepsze jest to, że taki pająk nigdy nie pojmie, że jest postrachem człowieka, a to naprawdę interesujący paradoks. Co więcej - ten pająk tego strachu nie wykorzystuje w żaden sposób, żyje po swojemu. Możemy się jednak domyślać jakby to mogło być, gdyby role się odmieniły. Mówisz w swoim wierszu o końcu lata; wyobraziłam sobie zapach ostatnich ciepłych porywów wiatru, krajobraz powoli okrywany złotem i mocnym pomarańczem, powrót nostalgii i melancholii, która w lecie skrywała się w cieniu, a gdy czuje nadchodzącą jesień, wychodzi powoli ze swojego azylu, i tak dalej... i ta rola pająka. Podmiot mówi o swojej obawie przed tą dekadencką porą roku, jak zwykłam sama mawiać, a to odczucie wzmacnia wzmianka o pochowanym lecie w słoikach. Takie słoiki najchętniej wyciąga się zimą, i przypomina sobie uroki lata. Widać, że i na jesień byłyby odpowiednie do jej przetrwania. W każdym razie, podsumowując, podoba mi się Twój wiersz, bo ma w sobie sporo nieokreślonego smutku, a przynajmniej ja to w nim widzę, choć oczywiście nie tylko. Technicznie też nie mogę się do niczego przyczepić, czytałam tekst płynnie i chętnie. Zostawię więc gwiazdy uznania za treść, formę i jakieś takie osobliwe połączenie z moją osobą, które wyczułam w tym wierszu. Serdecznie pozdrawiam.