ech Violo violino
cudna wiolonczelo znów czarujesz kształtem
palcami więc muskam czar bioder wysmukłych
gorących i gładkich

gryf lekko ujmuję pieszcząc struny drżące
z twoich włosów miedzianych splecionych tysiąca

splatałem do rana a ty tylko drżałaś
z pokorą znosiłaś chciwe dłonie moje
cierpliwie czekając kiedy cię nastroję

znienacka potrącam naprężone spięte
srebrzyste arpeggio wybrzmiewa w noc śmiechem
wśród echa dzwoneczków wraz z tobą wibruję
i pewnie bez trwogi smyk garścią ujmuję

błyszczący poświatą świeżej kalafonii
niech zabrzmi muzyka niech ciszę rozgoni
uciąłem od ucha a świat się zasłuchał i w krąg zawirował
do tańca natychmiast ruszyła podłoga

z początku kawałek dostojny wolniutki
nim dotknę zgadujesz i znasz moje nutki

wpierw w górę oktawę i na dół o kwintę
wibruję wraz z tobą przyciągam na chwilkę

i nagle spod piersi wtóruję ci śpiewem
i w tańcu zatracam trzymając w ramionach
ty wznosisz melodię za chwilę spełniona

aż cisza się nagle tych kwileń przelękła
jęknęłaś załkałaś jakby struna pękła

omsknęła się ręka

i strugą gorącą w twoje wnętrze tryskam
to serce rozprysło w okruchach jak kryształ

samotnie w kąciku podśpiewuję solo
gdzie jesteś violino tak tęsknię

och Violo!