wszedł do pokoju cicho na palcach
zbliżył do szyby usta wilgotne
po jej szklistości spływały rzeki
bezźródłe nici łzawosamotne

łykał je niby nektar rozkoszy
spragniony pieszczot i pocałunków
chociaż nie niosły one w swym smaku
ni grama szczęścia z luksusu trunku

usiadł na krześle w pozie zgarbionej
niby podumał niby zamyślił
kroczył po ścianach wzrokiem badacza
jakby świat cały wszystkie sny wyśnił

spojrzał na ogień żwawo tańczący
w dłoniach kominka szczelnie chroniony
i zaświergotał trelem zza okna
spod peniuaru ciemnej zasłony

odetchnął z cicha wstał bezszelestnie
na kark garbaty palto zarzucił
i tak jak co dzień wyszedł w milczeniu
aby na ławkę parkową wrócić

gdyż wieczór żyje tylko chwil parę
czyniąc wizytą swą przedsmak nocy
która po śladach jego wilgotnych
wraz z kropelkami po szybach kroczy...