porcelanowa lalka
kiwa na tak na nie
gdy w głowie toczy walkę
z niekończącym się dniem

na rzęsach kurz osiada
w milczeniu chowa sny
i uśmiech bo wypada
czymś kolorować dni

miejsce na półce wąskie
dosiadł się jakiś miś
a na jej licu pąsy
nie uśnie chyba dziś

czując jak porcelana
jest twarda niczym stal
i twarz pod pąsem bladą
obleka pusty żal

bo serce jej stęsknione
za żywym smakiem krwi
uderza w misia stronę
wpada pomiędzy brwi

lecz on się nadął cały
i mruknął jak to zwierz
na co mi porcelana
przecież nie da się zjeść

cóż więc jej pozostało
porcelanowy wdzięk
uśmiech na ustach trwały
w którym czai się lęk



- krasnoludka wypad krótki -

szedł raz drogą krasnoludek
bo w wyniku strasznej nudy
postanowił w świat wyruszyć
i widokiem nowym wzruszyć

już znudziły go te małe
ludki co bywają stale
i od święta i na codzień
czas przekroczyć grodu progi

o mój boże jaki wielki
jest świat wokół który wszelkie
klechdy między fakty wkłada
na to tylko jedna rada

stanę gdzieś pośrodku świata
i bezczelnie na wariata
cichym głosem lecz dobitnie
powiem że kraj bajek kwitnie

a kto nie chce nie usłyszy
bo zatkane miewa uszy
prozaizmem i przedmiotem
to nie moim jest kłopotem

chciałem tylko wszak zobaczyć
czy świat ludzi dużo znaczy
lecz po krótkim tu wypadzie

wracam w baśnie . cześć . na razie

jednak mój kraj choć malutki
a w nim wszystkie krasnoludki
i na co dzień i od święta
to rzecz w świecie najpiękniejsza




https://youtu.be/LjCdM2TJbSM