kusi mnie dal niepoznana
śpiewem wiatru snów kolorem
więc wychodzę poza ramy
ścian co pieklą pierwowzorem

wszystkich słów i gestów wiernych
tej naturze co mnie dusi
chciwa róży i jej cierni
niedościgłą dalą kusi

cóż zostało mi prócz pióra
i tych strof co choć nielotne
pragną pędzić w marzeń chmury
z różą która więdnie w oknie

a za oknem wiatr oddycha
obiecując deszcz majowy
w którym róża ciernie odda
w cichy wieczór jaśminowy

temu co jej rosą będzie
nanizanym srebrem w wersy
z których miłość się uprzędzie
najpiękniejszym spośród wierszy

.

to co w nas jest nieskończone
to tęsknota za nieznanym
i nęcącym horyzontem
tych podskórnych wiecznych pragnień

które są na wietrzność dane
by ulecieć w obce kraje
tam gdzie się zaplotą razem
by zakwitnąć zielnym majem

i odurzyć wszystkie zmysły
wonią fiołka barwą róży
odlatując w błękit czysty
tam gdzie czeka cel podróży

z tym co w nas jest nieskończone
za nieznanym jest tęsknotą
wciąż nęcącym horyzontem
i najczystszą słów pieszczotą

.

bałwochwalę na okrągło
w koło maciej i z przesiadką
twoich wersów lekką ciągłość
choć przypadłość to dość rzadka

by się tak unosić w chmurach
kiedy ziemska grawitacja
twarz wystawia zbyt ponurą
i porywa mnie znienacka

by się bałwochwalić w tobie
jakby to był ten raz pierwszy
kiedy mnie rzuciłaś w ogień
miłowania twoich wierszy


.