W pewnym zamku na Podlasiu
Zamieszkiwał książę Stasiu
I taka jest już proza życia
Zakochała się w nim czarownica

Lecz on jej serca oddać nie może
Bo zakochany już niebożę
W pannie Katarzynie
Gdyż ujęło go jej imię

Więc teraz owa czarownica
Postanowiła uprzykrzyć mu życie
Zaklęła go w nieszczęsną żabę
I dwór jego dla zabawy
Również zamieniła w żaby

Powiedziała że jeden warunek
Może złamać czar jej podły
To panny pocałunek
Która mu serce swe odda

Lecz musi stać się to przed pełnią
Bo inaczej jej słowa się nie spełnią

Lecz coś się stało
Moi mili
Że w Central Parku
Się zjawili

Nad stawem prace się odbywały
Werona żabę podniosła
Pocałowała tak dla zabawy
Nie zdając sobie sprawy
Z tego co się stanie

I już przed nią książę stoi
Teraz o rękę prosić przystoi
Lecz jakże to możliwe
Skoro on kocha Katarzynę

Zjawiła się i ona
Wszystkim wytłumaczyła
Że czar złamany być nie może
Bo pełnia już dawno była
Ich plany zniweczyła

Wszyscy się zdumieli
Gdy o tym usłyszeli

Nauka z tego jest prosta
Uważnie słuchaj gdy ktoś mówi
Bo możesz na zawsze żabą zostać