Był sobie wiatr, który był złośliwy
i lubił płatać figle.
Jednak nie było to zabawne.

**Wiatr:
bardzo się nudził.
Nie wiedział,
co ma ze sobą zrobić.
Musiał znaleźć jakąś rozrywkę.
Już wiem!
Dam popalić
okolicznym mieszkańcom.
Aż będzie ubaw!

Akurat drogą
szedł pewien dżentelmen.

**Wiatr:
zdmuchnął temu panu
kapelusz z głowy.

**Dżentelmen:
„Jak pan, wiatr, śmie!
Nie mam czasu
na takie głupoty.”

**Wiatr:
„Tylko żartowałem.
Po co od razu się denerwować?
Czy wszyscy
w tym miasteczku są tacy poważni?”

**Dżentelmen:
„Wypraszam sobie!
To nie żart,
to złośliwość
z pana strony.”

**Wiatr:
„A tam, od razu złośliwość.”

**Dżentelmen:
„Ja tak tego nie zostawię.
Mam dobre znajomości.
Pójdę, gdzie trzeba,
a teraz żegnam,
panie wietrze.”

**Wiatr:
„Idę lepiej stąd.
To jakiś nudziarz
bez poczucia humoru.”

Tym razem celem wiatru
stała się artystka malarka.
Była ładna pogoda,
a malarka malowała
swój obraz na balkonie.

„Co ja widzę?
Jakaś artystka
pięknie maluje obraz.
Może w nią dmuchnę.”

Malarka była bardzo zła.

**Malarka:
„Co pan, wiatr, najlepszego narobił?
Mój obraz spadł z balkonu,
jest cały zniszczony.
Tyle serca i pracy w to włożyłam!
Za dwa tygodnie ten obraz
miał być na wystawie.
Ja tego tak nie podaruję!
Zgłoszę to do matki natury!”

Wiatr, wiedząc, że to nie żarty,
wziął nogi za pas
i uciekł.

Wiatr dmuchnął w dziewczynkę,
która w ręku trzymała
urodzinowe balony.
Od razu poszybowały w górę.

**Dziewczynka:
„Proszę mi oddać
natychmiast moje balony!”

**Wiatr:
„A jak nie oddam,
to co mi zrobisz?”

**Dziewczynka:
„Mamo! Pan wiatr
zabrał mi moje
urodzinowe balony
i nie chce ich teraz oddać!”

**Mama dziewczynki:
„Co pan, wiatr, sobie wyobraża?
Zabierać dziecku z ręki balony?
To po prostu wstyd!
Proszę je oddać
mojemu dziecku!”

**Wiatr:
„Dobrze, już oddaję.
Po co ta złość?
Idę czym prędzej.”

Wiatr nadal nie miał dość.
Dotarł do małego miasteczka,
gdzie była ładna pogoda
i ludzie miło spędzali czas.

**Wiatr:
„Coś tu za cicho,
tak spokojnie.
Trzeba trochę nadmuchać!”

To raczej
nie spodobało się
mieszkańcom małego miasteczka.

Mieszkańcy małego miasteczka:
„Co za cham!
Szczyt bezczelności!
A było tak spokojnie.”

Mieszkańcy małego miasteczka
zgłosili sprawę
do matki natury.

I tak wiatr został wezwany
na czerwony dywanik
przez matkę naturę.
Sprawa naprawdę
wyglądała poważnie.

**Matka natura:
„Panie wietrze,
doszły mnie wieści
o pana natarczywej złośliwości.
Nie mogę na to przymknąć oczu.
Muszę pana ukarać.”

**Wiatr:
„A jaka to będzie kara?”

Matka natura:
„Zakaz wiania na wieczność.”

**Wiatr:
„Matko naturo,
wszystko,
tylko nie to!
Proszę,
już nie będę złośliwy.”

**Matka natura:
„No dobrze, panie wietrze,
dam panu jeszcze jedną szansę.
Moja decyzja:
zakaz wiania na dwa lata.
Jednak pamiętaj, wietrze,
jeżeli usłyszę choć jedną skargę,
wie pan, co wtedy się stanie.”

**Wiatr:
„Dziękuję,
matko naturo,
za swą łaskawość.
Wolę nie wiać dwa lata
niż całą wieczność.”

Minęły dwa lata.
Wiatr wiał tylko wtedy,
gdy nadchodziła jego pora,
bo on też jest potrzebny,
a nie wtedy, gdy miał na to ochotę.

**Morał:
Przysłowie mówi:
„Jaką miarą mierzysz,
taką ci będzie odmierzono.”