Twoje Wiersze - Morska opowieść

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Maciek.J^(*)

2020-11-02

Czy lubisz szanty Beatko ? bo ja tak...

Beata1

2020-11-03

Witaj Maciek Miś. Oczywiście, że lubię szanty bo to relaks, oderwanie od codziennych problemów, miłe wspomnienia związane z morzem...
Cieszę się bardzo, że zajrzałeś. Pozdrawiam:)

zmis

2020-10-31

Wspaniałość. Poezja górnych lotów przy pełnym realiźmie. Czuję ze stoję po kostki w miękkim piachu i obserwuję załamujące się fale tworzące białą pianę przy spotkaniu z plażą. Ileż energii w tym wierszu, który spowodował u komentatorów tyle poetyckich wypowiedzi. Coś wspaniałego. Gratuluję takiego sukcesu. Pozdrawiam.

Beata1

2020-11-03

W życiu nie otrzymałam tylu poetyckich wypowiedzi co tutaj pod wierszem:) Dziękuję za miłe słowa.
Pozdrawiam serdecznie:)

naskraju*^(*)

2020-10-31

Oto jest poezja... szanty znam z festiwali krakowskich. Miałam okazję być. Podkład muzyczny i twoje słowa niosą nadzieję na szczęście. Niosą do Edenu myśli.
Pozdrawiam ciepło

Beata1

2020-10-31

Ciepło mi się zrobiło po przeczytaniu takiego komentarza.
Dziękuję i pozdrawiam:)

BardzoBardzo

2020-10-31

hej bo wesoły uśmiech
w czas burzy jest pogodą
uśmiech ku brzegom pędzi
rozgniewaną wodę

hej tam na morskim oku
był se góral vel marynarz
chodził w kierpcach i sztormioku
i strasznie przeklinał

uczył owce windsurfingu
a w basówce śpiewał szanty
i biegał refować żagle
gdy się zrywał halny

W mieście mówił że jest w porcie
W Zakopane szukał morza
jeszcze trochę by poszukał
dotarł by do Krakowa

Aż ty razu pewnego
Niedźwiedź zły wylazł z gawry
Góralowi dał po gębie
No bo był uparty

Beata1

2020-11-03

:))

BardzoBardzo

2020-10-31

bo to kuternoga
w dodatku pijany
od dawna na lądzie
lecz nadal sztormem rozchwiany

buteleczka grogu
już niestety pusta
dzisiaj od poranka
to już będzie szósta

morskie fanaberie
dobrze mu wychodzą
tak jak włosy z głowy
lub ubrania z modą

chciałem nieco z jajem
skomentować wiersz twój
skoro odpowiadasz wierszem
znaczy coś prawie mi wyszło ;)

Pozdrawiam w ten sobotni poranek :)

Beata1

2020-10-31

Coś ten marynarz w wierszu
bardzo zakręcony
jak słoik po ogórkach
a może już zmęczony

i upuścił kompas,
zdał się na loterię,
niech mu na zdrowie wyjda
morskie fanaberie.

BardzoBardzo pozdrawiam:)

BardzoBardzo

2020-10-31

morskie opowieści to piosenka
którą ze szkoły wyniosłem
jedyna jaką pamiętam
choć od ziemi już sporo odrosłem

Morze widziałem czasami
Góry też nie za często spotykam
jedno z drugim nie łączy się wcale
lecz wyobraźnia mi trochę utyka

Bo ta szanta zdradliwa jest strasznie
i nie szantą potrafi być całkiem
pisarzowi by nosa chcieć utrzeć
marynarza z góralem zamieni chyłkiem

Kornel Passer

2020-10-31

Nie wiem czy to jest poza
wolisz góry od morza,
może to dobra moda,
bo mi także gór szkoda.

Morze jednak mi bliższe,
chociaż nie jest najczystsze
tutaj się urodziłem
kopę lat już przeżyłem.

Pianista

2020-10-30

Z morskiej głębiny, aż po firmament,
odcień błękitu, odcień granatu,
w morzu wieloryb nuci swój lament,
dostojny olbrzym sunie wciąż naprzód.

Gdy słońce zajdzie gdzieś za skraj świata,
błyskają gwiazdy, jak diament każda.
Trwają, świecą, choć mijają lata,
dla statku jedna z tysięcy ważna.

Przez bezkres wiedzie w rajskie rejony,
gdzie beczki z rumem, Wiking szalony.
Czy ktoś z żyjących widział te cuda?
Dzięki Twym strofom, mi to się uda.

Beata1

2020-10-31

Tu się wydało, mamy marynarza
co znajomością morza nas obdarza.

Pozdrawiam Pianisto:)

Kornel Passer

2020-10-31

Podziwiam pianisto ilość Twoich wizji.
Myślę, by obłożyć Cię formą prowizji,
aby chociaż troszkę z tych obrazów twoich
wykorzystać skrzętnie i do wierszy moich.

Skąd taka obfitość morskich opowieści?
W „Umarlaka Skrzyni” nawet się nie zmieści.
Tak więc bez patosu uniżony padam,
bo czy wygram z Tobą? Pełen obaw badam.

Pianista

2020-10-31

Ja zagram melodię, a chór z morskich ptaków,
odśpiewa tragedię zatopionych wraków.

Opowieść to smutna, o śmierci i bólu.
O tym, jak na rozkaz oszalałych królów,
setki dusz szło w otchłań lodowatej wody,
by do swoich rodzin nie powrócić nigdy.

Nich wam mewie krzyki wspomną galerników,
przykutych do wioseł. Ilu ich? Bez liku.
A te stada ptactwa z nieba pikujące,
Wystrzelone kule, setki i tysiące.

Gdy naprzeciw siebie stawały żaglowce,
Każdy jeden piękny, ludzkich rąk owoce.
I wtem kanonada – statki rozszarpane,
okręty i dusze idą w morską pianę…

Takie opowieści od ptaków usłyszysz,
ja będę przygrywał, pośród morskiej ciszy.

Kornel Passer

2020-10-30

Witaj mój Pianisto, jak miło Cię widzieć,
widzę, że Ty także w ten klimacik idziesz,
więc zagraj nam może pod tą morską bryzę,
bo ja chętnie więcej tych smaczków ugryzę.

A że pieśni tęsknych masz pewnie bez liku,
więc się poczujemy jak na Titanicu.
Może od klimatu Perły tu zboczymy,
ale beczkę rumu razem wytoczymy.

Kornel Passer

2020-10-30

Jeśli przygody, pierwszy tam będę,
z moich pieleszy chętnie wybędę,
byle bym z Wami na Perle Czarnej
doznał zabawy iście mocarnej.

Cóż nam zostało w ten czas markotny,
jak nie balować , choćby do wiosny,
aby nam smuta nie psuła lica
wznieśmy kielich wszyscy do licha.

Dzięki Beatko za twoje strofy
przez które marzą mi się odloty,
do morza blisko jest z mojej chaty,
jeśli nie ruszę, niech zbiorę baty.

Beata1

2020-10-31

Wielkim szczęściarzem jesteś więc Kornelu,
morze pod samym nosem ma niewielu.
Ja tylko mogę wierszem pobajdurzyć,
albo podziwiać najbliższe kałuże.

Pozdrawiam:)

Refleksyjna dusza

2020-10-30

I ja tam byłam, toast wznosiłam,
na wyspie tej razem mieszkaliśmy.
Pamiętam, że byłam tam szczęśliwa
i Edenem ją nazywaliśmy.
Pozdrawiam Cię serdecznie :-)

Beata1

2020-10-31

Więc wznieśmy toast za obecne chwile,
niech będą barwne, lekkie jak motyle.
Pozdrawiam serdecznie:)

LidiaM-9

2020-10-30

Przepiękny wiersz. Niemal przeniosłam się na morski brzeg i zobaczyłam ten obraz bezkresnego morza, którego bezmiar ciągle robi na mnie wrażenie, aż dech zapiera. I mały punkcik, stateczek w tej nieskończoności.
Wznoszę toast za Autorkę, za poezję i za morze. Pozdrawiam.

LidiaM-9

2020-10-31

Beatko, bardzo dziękuję.

Beata1

2020-10-31

Opisałaś to w komentarzu tak poetycko... Na mnie też ów bezkres morskiej przestrzeni wciąż robi wrażenie.
Toast za Ciebie wznoszę Lidio a w tym toaście mieści się wszystko czego pragniesz. Pozdrawiam:)

TESSA

2020-10-30

a na tej wyspie bądźmy szczęśliwi
bo szczęście mieszka tam ani chybi
zwłaszcza z wikingiem tym z czarnej perły
bo choć on straszny z pewnością wierny

i nam wyśpiewa wszystkie przygody
o tym jak kiedyś kiedy był młody
palił i grabił wszystkie plemiona
o nim dziś baje i pieśń szalona

ahoj na lądzie . ahoj na morzu
temu co powieść ową utworzył

Beata1

2020-10-31

Wiking ma bardzo groźne miny
lecz duszę szczerą jak u dzieciny,
ani nie palił, ani nie grabił,
lecz tylko guza czasami nabił

a teraz śpiewa pieśni szalone
bo przyciągają słuchaczy one.

Ahoj TESSO :)

E. Chmurka

2020-10-30

Ta wyspa na pewno jest poszukiwana od niezliczonych tysiącleci :)
Szczęśliwi ci którzy na nią trafili! Z chęcią wzniosę kielich za poszukiwaczy :)
Pozdrawiam :)

Beata1

2020-10-31

Chętnie przyłączam się do takiego toastu i pozdrowienia ślę Tobie Chmurko:)

Pokaż mniej

Logowanie

Morska opowieść

Ocena wiersza

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji