Wiele lat temu, kiedy w bólu i trudzie "rodził" się mój pierwszy wiersz, siedziałem po godzinach w pracy. Jak się pracuje, kiedy stoi nad tobą Wena i zerka co chwilę czy już skończyłeś? To chyba wszyscy wiecie? :) Nie odejdzie dopóki nie postawisz ostatniej kropki! A jak odpuścisz - nie da ci spać w nocy!
Tego dnia obok mnie siedziała jeszcze koleżanka Kasia.
Kasia zaczęła się już zbierać do domu ... ale przechodząc zobaczyła że coś piszę ...
K: Co robisz?
Piszę - odpowiedziałem
K: A co piszesz?
- Wiersz
K: Wierszyk piszesz?
- Nie wierszyk tylko wiersz!
K: A mogę zobaczyć?
- Nie skończyłem jeszcze, ale jak chcesz to proszę bardzo!
Kasia usiadła i zaczęła czytać (było kilka zwrotek). Co chwilę odrywała wzrok spoglądając to na mnie, to na wiersz ...
Raz z wyżej uniesioną brwią, przy kolejnym podejściu z subtelnie opuszczonym podbródkiem ...
Kiedy skończyła zapytała się:
K: Czy ty to sam napisałeś?
Nie - odparłem
Kasia parsknęła śmiechem dodając "Wiedziałam że mnie wkręcasz!"
Odpowiedziałem z przekąsem:
- Kasiu pisało moje serce, ja tylko trzymałem długopis.
Zapadła cisza ... cisza do której lubię wracać ...


Eryko.chmurka@gmail.com

Z Wyrazami Pochmurnego Szacunku :)