Wiewiórka, z orzeszkiem w drobnych łapkach,
stanęła nad strumieniem, gdzie woda lśniła jak rozbite lustro.
Lisek, z cieniem przy boku, patrzył z przeciwka,
jego futro mieniło się w słońcu jak spalona miedź.

Ich spojrzenia spotkały się nagle,
jakby strumień na chwilę przestał płynąć.
Wiewiórka wpatrywała się w liska,
a on w nią – prosto w oczy,
gdzie migotało coś więcej niż tylko światło.

— Czy widzisz, jak woda niesie liście? — spytała wiewiórka,
jej głos drżał lekko, jak wiatr muskający powierzchnię.
— Każdy z nich ma swój kształt, swój rytm, swój los.
Czy to przypadek, że spadły właśnie tu,
czy może coś więcej – coś, czego nie znamy?

Lisek pochylił głowę, nie odrywając wzroku,
jego oczy błyszczały jak ostrza noży.
— Tryby czasu obracają się bez końca,
a my jesteśmy tylko pyłem na ich zębach.
Ale czy to znaczy, że nie mamy wyboru?

Wiewiórka uśmiechnęła się,
trzymając orzeszek mocniej, jakby to był jej jedyny skarb.
— Może wybór nie tkwi w tym, co robimy,
ale w tym, jak patrzymy.
Może każdy liść, każda kropla, każdy skok
jest małym buntem przeciwko przypadkowości.

Lisek zamyślił się, a jego cień drgnął lekko,
jakby chciał coś powiedzieć, ale nie śmiał.
— A jeśli to, co wydaje się chaosem,
jest w istocie porządkiem? — szepnął.
— Może to, co dla ciebie jest przypadkiem,
dla mnie jest koniecznością?

Podszedł do brzegu,
jego łapy dotknęły wody,
a fale rozeszły się w kręgach,
uderzając o jego brzeg i brzeg wiewiórki,
brzmiały jak tęsknota za czymś jednak innym.

Wiewiórka skoczyła na gałąź,
gdzie światło przefiltrowane przez liście
malowało wzory na jej futrze.
— Nie wiem, co jest po drugiej stronie,
ale wiem, że strumień płynie dalej.
Może to wystarczy – wiedzieć, że coś trwa,
nawet jeśli my jesteśmy tylko chwilą.

Lisek skinął głową,
a woda spływająca z jego łap
błyszczała jak obietnica.

A strumień płynął dalej,
niosąc w sobie dwa spojrzenia:
jedno, które dostrzegało chaos,
i drugie, które widziało porządek.
I choć każde z nich wybrało inną drogę,
wiedzieli, że to ten sam nurt.