Las, mech śpiewa ciszą.
Głodny lisek przemykał
wśród pni. Cień, co nie należał
ani do dnia, ani do nocy,
szedł krok w krok, migotał mu za uchem.
Rudzielec trafił
na lustro – smukłe
jak sosny. Zerknął
w taflę, oczy
błysnęły mu żądzą, kły
odsłonił, uszy
nastawił czujnie, mięśnie napiął
pod rudą sierścią – aż w odbiciu
zobaczył nie siebie, lecz…
wiewiórkę.

Spojrzał
mocniej i dostrzegł drobne
stworzenie, które patrzyło nań z lękiem
zza lustra, wielkimi,
niewinnymi oczami pełnymi trwogi.
Jej puszysta kita
drżała, gdy tuliła żołędzia,
jakby to był jej jedyny skarb na świecie.

— Kim jestem? — warknął groźnie,
a odbicie
cofnęło się, drżąc ze strachu.

Ruszył
naprzód, z drapieżnym błyskiem
w oku. Tafla
pękła cicho, ustępując,
a lis przeszedł przez lustro,
i w tej chwili —
jego drapieżne ciało
splotło się
z bezbronnym ciałem wiewiórki,
żądza zmieszała się z niewinnością,
instynkt łowcy z lękiem ofiary.

Wtedy – dłoń
pojawiła się niespodzianie,
palce rozchylone jak gałęzie
o poranku.
Oczy – czujne jak u lisa, lecz łagodne jak wiewiórcze,
ciało – silne, lecz wrażliwe,
dusza – z instynktem i troską zarazem.
Z ust wydobył się dźwięk
nieznany: słowo.

Las unosił się,
a drzewa nie były już z drewna,
ale z ciszy.
"Kim jestem?"
nie żądało odpowiedzi,
lecz plątało się w sosnowych igłach,
szeleściło w szyszkach,
i drżało jak muzyka zasłyszana między konarami,
lekka jak oddech ziemi.

I tak, rozsypane w drzazgi lustro zaiskrzyło tańcem,
a pulsująca świadomość falowała rytmicznie w przestrzeni.