Żołądź spoczywa w jej
kruchych łapkach
ciężki, pewny, prawdziwy.
Palce wodzą po bruzdach,
czytając go
dotykiem. Jeszcze nie jest smakiem,
jeszcze nie ma
kory ani imienia,
tylko czeka, aż świat go
określi.

Mgła zawisa nad lasem,
czas wstrzymuje
oddech. Gałąź trzeszczy –
jeszcze nie pęka,
jeszcze nie jest zagrożeniem,
tylko dźwiękiem, który
trwa.

Wiatr pyta: „Widzisz liść,
ale czy dostrzegasz
spadanie?” Dziupla szepcze: „Twój skok
to nie tylko ruch,
ale echo szarpnięcia,
kropla lęku,
którego nie chcesz
nazwać”.

Ślady pazurków na korze
to runy
utkane w pamięci,
nigdzie indziej nie istnieją.
Mgła możliwości otula las,
plącze ścieżki,
rozprasza granice.

„Znowu zgubiłam chwilę” –
szepcze wiewiórka,
gdy czas
wymyka się z jej łapek.
Las ma swoje prawa,
ale jej skok
nie podlega równaniom.
Jest czystym istnieniem –
przed słowem,
przed liczbą,
przed wszystkim, co próbuje go
uchwycić.