Lisek nie pyta o pozwolenie –
wiatr zna już smak jego śladów:
rdza z niklu, sól z pazurów,
i ta jedna kropla na śniegu,
co nie jest łzą, ale chwilą gęstą od tlenu.

Jego spryt to nóż bez cienia –
obraca się w dłoniach świata,
rani tego, kto go próbuje chwycić.
Gdy mruży oczy, czas zwalnia:
to nie czujność, ale obliczenie.

W mechanizmie losu jest trybem,
co zacina się celowo.
Kiedy wiewiórka liczy orzechy,
on liczy jej oddechy –
każdy szelest to interwał
między głodem a spełnieniem.

"Nie bój się" – mówi cień,
ale lisek wie, że strach
to tylko inna nazwa
dla precyzyjnego instynktu.
Jego skok to skrót perspektywy:
gdy gałąź łamie się w kadrze,
a cel przestaje być punktem,
staje się procesem.

Nawet morze, które zaciera ślady,
nie zmyje tego:
w środku nocy
gdy wszystkie pytania
są już tylko kręgami na wodzie,
lisek pamięta smak pierwszej zasady –
że piękno i śmierć
są tym samym światłem
odmiennie załamanym
w oczach różnych obserwatorów.