Był sobie raz mały chłopiec, Tadek,
Bardzo marudny niejadek.
Nie lubił mleka, ni klusek,
mówił, że boli go brzuszek.
Nie chciał zjeść nawet kotleta,
twierdził, że pora jest nie ta.
Omijał omlet łukiem z daleka,
ble, fuj - to jada atleta!
Zupie na obiad rzekł "do widzenia"
skubnął gołąbka, tak od niechcenia.
Tak wygladały wszystkie posiłki,
na nic się zdały mamy wysiłki,
na nic tatusia prośby, staranie
i bez efektu babci wołanie.
Nie jadł nasz Tadzio przez tydzień, dwa,
aż tato odkrył przyczynę zła.
Tadzio podjadał słodycze stale,
chował łakocie w swoim regale.
Pyszne batony, słodkie lizaki,
kruche ciasteczka, pierniczki z makiem,
cukierki, precelki, słone prażynki,
orzeszki, kamyczki, nawet pralinki.
Teraz Tadziowi wszystko smakuje,
je z apetytem, na nic nie pluje.
Do serca wziął sobie, co mówią rodzice,
dopiero na podwieczorek zjada słodycze.