Gdy woda spłynęła, w ciszy stałem,
Szybko w swe ręce ją zabrałem.
Jej ciało drżało jak pianina struny,
Noc miała rozbrzmieć od naszej nuty.

Jej włosy spływały jak złote fale,
Usta szeptały wyznania trwałe.
Dotyk był ogniem, modlitwą cichą,
Piękne uczucie, co z serca nie znikło.

Moje wargi znały każdy jej krąg,
Każdy oddech rozbrzmiewał jakby dzwon.
Zatracenie było w spojrzeń zwarciu,
Świat zaczął pędzić w nowym otwarciu.

To nie był tylko pożądania żar,
Lecz dusz złączenie – jak boski dar.
Tam, gdzie milczenie mówi najwięcej,
Gdzie ciała płoną, a świecą jest serce.

Jej ciało do mego ciasno przylgnęło,
Gorące, wilgotne – jakby płonęło.
Jej uda oplatały mnie niczym wąż,
Każdy jej ruch jak rozkoszy ciąg.

Na ustach czułem jej dziki żar,
Język smakował jak winny czar.
Paznokcie ryły po mojej skórze,
Jak znaki nocy przy wielkiej burzy.

Szeptała cicho, lecz z każdą chwilą
Jej głos rozdzierał powietrze siłą.
Wołała mocniej, pragnęła mnie blisko –
W ekstazie świata mieli zatracić wszystko.

Dłonie wędrowały po bioder fali,
Oddech się rwał, jakby ich palił.
I każde westchnienie, i każdy skowyt,
Wznosił się w górę jak krzyk do nocy gwiazdowej.

Nie była w tej chwili zwykła namiętność –
To była miłość, dla nich wręcz wieczność.
Dwa ciała sklejone w rozkoszy walce,
Dwie dusze w ogniu, płomienne ich tańce.

Biodra falą o niego się biły,
Aż ciała w jedno się zmyły.
Coraz to mocniej, coraz goręcej,
Doznań miłości pragnęli więcej.

Jej krzyk się rodził w gardle głębokim,
Ja w niej tonąłem – płomieniem, potokiem.
Zaciskała dłonie, jakby chciała trzymać,
Mnie całego w sobie…
Upity chwilą, płynąłem w Tobie.

Paznokci ślady krwawiły po plecach,
Cały ból – jakbyś rozkosz chciała wzniecać.
W spazmach drżałaś, w objęciach ginąc,
Świat im zamilkł, nie mogąc minąć.

Jęk się wyrywa, krzyk wznosi w mrok –
Dla nich świat się zatrzymał, upadł i stop.
W jednym wybuchu płonęli w całość:
Rozkosz, spełnienie i chwili trwałość.

Kolejny wybuch – ciągłość jej wrzasków,
W ciałach ich ogień, serca od blasków.
Drżała jak skrzypce w rękach szaleńca,
Ciała śpiewały pieśń spełnienia.

Opadła na nim, w ramionach gasła,
Oddech jej ciepły jak światła nocnego miasta.
Woda już dawno przestała płynąć,
Oni wciąż mokrzy – nie chcąc się minąć.

I w tej kulminacji, w ostatnim jej tchnieniu,
Dusza spotkała duszę w spełnieniu.
Nie była to tylko nocy rozkosz,
Lecz ogień, co w duszach spalał każdą z trosk.

Jej ciało drżało, tlił się żar,
Dla ich spojrzeń świat znów zatrzymał swój czas.
W objęciach ciasnych już gasła, choć rosła,
Dusza w ekstazie do duszy wzniosła.

Księżyc przez zasłony w srebrze się chowa,
Leżą w objęciach – miłości nowa.
Ciała splecione w cichym zachwycie,
Idące spać, gdy…
Gwiazda zaranna ich wita o świcie.