Tak, dlatego im dalej w dzieciństwo tym większe odczucie raju...

Troski dostajemy w pakiecie z dorosłością, choć niektórych ta "dorosłość" dopada wcześniej niż innych...

Dokładnie tak, ale jest pewien jeszcze warunek dodatkowy, mianowicie przy tych prostych czynnościach nie możesz mieć głowy obciążonej troskami... To właśnie było udziałem tych górołazów z wiersza i to też był istotny składnik "raju".

Trafiłaś w sedno mojego raju. Mój raj to brak jakiejkolwiek troski . Troski o pracę, i trosk związanych z pracą, troski o rodzinę , zdrowie , dom, itd. Można żyć w super miejscu, które nie będzie rajem ale piekłem. Wygnanie z raju to przemiana umysłu beztroskiego dziecka w umysł odpowiedzialnego za innych , troszczącego się i martwiącego się o przyszłość kogoś, kto już nie może się beztrosko bawić.

Taki, utrata otwiera umysł na wejrzenie w rzeczy , których nie widzieliśmy wcześniej. O tym , że jesteśmy wygnańcami i tęsknota za rajem, czyli stanem szczęścia jest naszą normalną sytuacją świadczy fakt, że nawet nasz organizm w sensie medycznym najlepiej funkcjonuje w stanie szczęścia. Szczęście jest naszą tęsknotą wpisaną w ciała i dusze.

Jak najbardziej przemawia do mnie takie pojęcie raju. Zawsze też powtarzam, że szczęście to stan umysłu a nie sytuacja wywołana przez czynniki zewnętrzne. Raj i szczęście to pojęcia pokrewne. Pokuszę się o stwierdzenie, że łatwiej jest docenić raj po jego utracie. Czy mając powiedzmy 20-25 lat i wiodąc beztroskie życie ma się świadomość tego raju? Nie. W odniesieniu do Biblii; dopiero po skosztowaniu owocu i wygnaniu Adam i Ewa uświadomili sobie, że byli w raju. Tyle w uzupełnieniu. Pozdrawiam.

Tak , wiem o czym mówisz a propos oranżady. Jeśli chodzi o odczucie raju , to , jako domorosły filozof, mam swoje teorie. Ziemia jest rajem, tylko tego nie widzimy i nie odczuwamy, bo zostaliśmy z niego naprawdę wygnani. W Biblii jest opis wygnania z raju jako wygnania z pewnego miejsca, ale , bez względu na to, czy ten opis zrozumiemy dosłownie , czy jako metaforę i mit, na dalszych kartach Pisma widzimy, że wygnanie ma charakter duchowej banicji, a nie wygnania z konkretnego miejsca. Bo raj to stan umysłu i duszy, a nie zamieszkiwanie w określonym miejscu. Człowiek nieszczęśliwy, np z powodu braku miłości, przeniesiony do rajskiego otoczenia , tylko odrobinę poprawi swój byt, ale pozostanie nieszczęśliwy. Raj w moim wierszu to stan młodzieńczej beztroski i braku odpowiedzialności za innych połączony z chłopięcą zabawą w zdobywców i tropicieli. To stan duszy a nie fakt przebywania w wymarzonym miejscu.

A propos wspominków kulinarnych z mojego raju, to pominąłem, że dysponowaliśmy też otrzymaną z darów, jakie przychodziły do Polski w stanie wojennym, puszką z mięsem wieloryba. Nie była zbyt duża więc żartowaliśmy, że mamy nadzieję, że nie trafiło nam się oko. Nie trafiło się.

Ten wiersz w założeniu ma wskazywać, że raj jest stanem duszy, a nie miejscem. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam.