Trafiłaś w sedno mojego raju. Mój raj to brak jakiejkolwiek troski . Troski o pracę, i trosk związanych z pracą, troski o rodzinę , zdrowie , dom, itd. Można żyć w super miejscu, które nie będzie rajem ale piekłem. Wygnanie z raju to przemiana umysłu beztroskiego dziecka w umysł odpowiedzialnego za innych , troszczącego się i martwiącego się o przyszłość kogoś, kto już nie może się beztrosko bawić.

Taki, utrata otwiera umysł na wejrzenie w rzeczy , których nie widzieliśmy wcześniej. O tym , że jesteśmy wygnańcami i tęsknota za rajem, czyli stanem szczęścia jest naszą normalną sytuacją świadczy fakt, że nawet nasz organizm w sensie medycznym najlepiej funkcjonuje w stanie szczęścia. Szczęście jest naszą tęsknotą wpisaną w ciała i dusze.

Jak najbardziej przemawia do mnie takie pojęcie raju. Zawsze też powtarzam, że szczęście to stan umysłu a nie sytuacja wywołana przez czynniki zewnętrzne. Raj i szczęście to pojęcia pokrewne. Pokuszę się o stwierdzenie, że łatwiej jest docenić raj po jego utracie. Czy mając powiedzmy 20-25 lat i wiodąc beztroskie życie ma się świadomość tego raju? Nie. W odniesieniu do Biblii; dopiero po skosztowaniu owocu i wygnaniu Adam i Ewa uświadomili sobie, że byli w raju. Tyle w uzupełnieniu. Pozdrawiam.

Tak , wiem o czym mówisz a propos oranżady. Jeśli chodzi o odczucie raju , to , jako domorosły filozof, mam swoje teorie. Ziemia jest rajem, tylko tego nie widzimy i nie odczuwamy, bo zostaliśmy z niego naprawdę wygnani. W Biblii jest opis wygnania z raju jako wygnania z pewnego miejsca, ale , bez względu na to, czy ten opis zrozumiemy dosłownie , czy jako metaforę i mit, na dalszych kartach Pisma widzimy, że wygnanie ma charakter duchowej banicji, a nie wygnania z konkretnego miejsca. Bo raj to stan umysłu i duszy, a nie zamieszkiwanie w określonym miejscu. Człowiek nieszczęśliwy, np z powodu braku miłości, przeniesiony do rajskiego otoczenia , tylko odrobinę poprawi swój byt, ale pozostanie nieszczęśliwy. Raj w moim wierszu to stan młodzieńczej beztroski i braku odpowiedzialności za innych połączony z chłopięcą zabawą w zdobywców i tropicieli. To stan duszy a nie fakt przebywania w wymarzonym miejscu.

A propos wspominków kulinarnych z mojego raju, to pominąłem, że dysponowaliśmy też otrzymaną z darów, jakie przychodziły do Polski w stanie wojennym, puszką z mięsem wieloryba. Nie była zbyt duża więc żartowaliśmy, że mamy nadzieję, że nie trafiło nam się oko. Nie trafiło się.

Ten wiersz w założeniu ma wskazywać, że raj jest stanem duszy, a nie miejscem. Dzięki za komentarz. Pozdrawiam.