Humor i uśmiech często towarzyszyły przeżyciom mistrzów w porzucaniu szaleństw egoistycznego umysłu. Nigdy nie oznaczało to braku szacunku. Dziękuje za komentarz. :)

Tak jak Eskimosi (Inuici) mają setkę określeń śniegu, tak na wschodzie można odróżnić różne rodzaje pokłonów , które się oddaje . Opat oddał znaczący, głęboki pokłon (użyte w wierszu słowo na określenie przywitania jako dokonane "starannie" nie jest specjalnie wyszukane , gdyż każdy pokłon powinien być staranny, nawet jeśli nie jest zbyt głęboki).

Wiem. Może nie tak głęboko jak Ty, ale trochę znam temat.

I tak też najlepiej odbiera się nauki Dalekiego Wschodu.

Dziękuję za tak przychylny komentarz. Tak, rzeczywiste, większe poznanie rodzi większą wdzięczność. Jedną z cech mistrza Xu Yun jest też determinacja.

Dziękuje ze mnie poprawiłeś z tym nierozróżnieniem zen od tao. W tej materii niestety na zawsze zostanę niedouczony.
To z tymi więziami jest bardzo dobrze napisane, też chciałem to zauważyć lecz stwierdziłem że za bardzo przerobię mój komentarz na bełkot.
Osobiście nie boję się że jakaś więź zostanie zerwana mimo ze odczuwam cierpienie i stratę z powodu zerwania co ważniejszych więzi. dawno zauważyłem zjawisko że strach o to zerwanie powoduje ze podejmujemy bardzo złe decyzje. więc nauczyłem się nie odczuwać tego strachu. ale samo cierpienie z tego powodu uważam za cenne i uważam za miarę "ważności" danej więzi
wiesz że dla niepraktykującego medytacji dostrzeżenie "przestrzeni startej w proch" jest niemal niemożliwe? Ciekawostką jest to że dzisiejsza nauka mówi o świecie bez czasu i przestrzeni ze właśnie w tym świecie narodził się nasz świat. człowiek to jednak dziwna istota potrafi rozwijać koncepcje których nie potrafi sobie wyobrazić :)

Daleki wschód to mozaika idei i religii, która z naszego punktu widzenia trochę się rozmywa . Tao to trochę coś innego niż zen. Mój mistrz jest mnichem , buddystą zen (chińskie chan) a nie taoistą. Nie uprawia mądrości chińskiej tylko medytacje czystego umysłu. Mój wiersz jak zwykle korzysta z prawdziwego konkretu, bo fikcja interesuje mnie średnio. W biografii mistrza Xy Yuna znajduje się opis sytuacji , w której recytuje on:
"czarka spadła na ziemię,
z brzękiem wyraźnie słyszalnym,
gdy przestrzeń w proch została starta,
szalony umysł zatrzymał swój bieg".
Oto emanacja czystego umysłu. Więzi społeczne , o których napisałeś, są przeważnie źródłem cierpienia. Nawet jeśli jesteś w danej więzi , to oznacza tylko, że niedługo zostanie ona przerwana i stanie się źródłem cierpienia. Sam strach , że do tego kiedyś dojdzie już jest źródłem cierpienia.

Wybaczam pierwsi cynicy bardzo szybko zepsuli swoją doktrynę. dla tego cłowo "cynizm" oznacza teraz to co oznacza.
Myślę że doktryna taoizmu jest trochę odpychająca z powodu tego że (być może pozornie) zmusza do zerwania więzi społecznych tak bardzo psychologicznie potrzebnych nam. Z drugiej jednak strony świat narzuca nam ciągle jakieś małe pragnienia cele do których musimy dążyć a przez to dążenie narażamy się na cierpienie spowodowane strachem przed nieosiągnięciem celów. A cierpiącemu łatwo zadawać cierpienie innym. Odrzucenie tych celów daje nagły spokój. Myślę też ze istnieją mechanizmy w człowieku(nie próbuje nazwać ich źródła) które stwierdzają że taka bezcelowość to też cierpienie bo nic nie osiągamy i nie znaczymy.

Ja piszę tylko po to by stawiać pytania filozoficzne , inne powody mnie nie interesują. Według mistrza , jak według każdego buddysty, życie jest cierpieniem, a źródłem tego cierpienia jest nasze złe myślenie, to znaczy myślenie w kategoriach egocentrycznego umysłu. Według buddyzmu jeśli ktoś sam się wyzwoli z cierpienia "ja", to tym samym nie będzie już sprawiał cierpienia innym, to dlatego wyzwolenie samego siebie jest aktem w najwyższym stopniu altruistycznym. Z cynizmem ma to taki związek jaki występuje pomiędzy piernikiem i wiatrakiem. Wybacz!

Zacząłem zastanawiać się nad tym wszystkim. Mistrz zachowywał się trochę jak pierwsi cynicy. Żył tym co dadzą inni i nie martwił się niczym. Bo problemy to złuda zakuwająca nas w kajdany świata rzeczywistego.
Ale dość filozofii. Wiersz piękny :)

Strawą godną mistrza był ryż. Xu Yun na pewno się nie "wlókł". Szedł z godnością. Gdyby osłabł na tyle , żeby nie mógł iść, to by się położył i poczekał na śmierć i nie byłoby to problemem. Problemy tworzy bowiem egoistyczny umysł.

Na pewno to zrobił.... ale nawet gdyby tego nie zrobił , to Xu Yun nie miałby z tym problemu, potrafił wiele dni obywać się bez jedzenia.

Według nauczycieli zen praktykowanie zen nie zmusza do porzucenia własnej kultury, a nawet wzmacnia korzystanie z niej...

Będąc na szkoleniu w Japonii, spytałem wykładowcy, co uważa za najważniejsze, aby odnieść sukces w biznesie. Na sali zapadła może minutowa cisza, po czym odparł: "active listening".

"Sztuka wojny" to też chińska mądrość, ale mistrz z mojego wiersza jest chińskim mistrzem zen , który walczy o czystość umysłu, a nie z przeciwnikami wojskowymi. Dzięki za komentarz. :) Pozdrawiam.