Tak to działa. Gdy znajdziemy się w raju, w tym znalezieniu się w raju jest zawarty brak konieczności stwierdzania , że jesteśmy w raju, bo wtedy oznaczałoby to , że jest poza rajem stan cierpienia i wtedy przestalibyśmy być w raju.

Gdy odczuwasz stan powrotu do raju i nazywasz to stanem powrotu do raju to przestaje to być stanem powrotu do raju ponieważ nie jesteś nigdy w stanie powrotu do raju gdyż taki stan nie istnieje... tak mi się przypomniało z sutry diamentowej :D

Tak, masz dużo racji. woje rozważania przypominają mi o założeniach buddyzmu i pierwszym odkryciem Buddy, a mianowicie, że "życie jest cierpieniem". W rozumieniu cierpienia powszechnego, obecnego w każdym. To wyzwolenie z tego cierpienia "wszystkich czujących istot" było jego celem.

I właśnie przypomniałeś mi bajkę "trzewiczki szczęścia" tymi zakładnikami. To jak odbieramy smutek, gorycz, cierpienie, ból i tym podobne, nie implikuje tego jak definiujemy raj. Implikuje natomiast jakościowy skok odbieranych doznań. Czujemy się źle z powodu jakichś bodźców i gdy te bodźce ustępują zaczynamy czuć szczęście i zadowolenie ale nie odczuwamy "powrotu do raju" zaledwie poprawę (znaczącą) standardu życia. współodczuwanie cierpienia innych chyba ma na celu próbę pomocy im. Jeśli człowiek cierpi i wie jak wyjść z cierpienia próbuje z cierpienia wyjść. Jeśli współodczuwa cierpienie to tym samym próbuje pomóc wyjść cierpiącemu, by samemu przestać współodczuwać cierpienie. Według twoich słów należało by sparafrazować Sartre'a. mówiąc "raj to inni"

Jeśli smutek odbieramy jako coś, co jest jakimś zgrzytem w rzeczywistości, to znaczy, że zgadzamy się z tym, że naszą ojczyzną jest raj. Gdy amerykańscy zakładnicy zostali przed laty uwolnieni z Iraku czy Iranu , już nie pamiętam, to zrobione badanie krwi wykazało u nich m.inn. wzrost testosteronu o tysiąc procenty. Tak działa na nas radość.

Rzeczywiście smutek przeciwnie do radości ma coś takiego że człowiek chce się zaangażować to chyba jakiś atawistyczny odruch szczątkowy zryw altruizmu(albo coś w tę mańkę). Choćby tylko obserwować wydarzenia bo to taki frapujące.
Przypomina to trochę(proszę nie obraź się za to porównanie) to jak ludzie przeżywają brazylijskie tasiemce. Przypomina mi się że żona bardziej pilnowała nowych odcinków jakiejś telenoweli gdy scenarzyści wprowadzili do scenariusza jakąś tragedię dotykającą któregoś z pozytywnych bohaterów. Śledziła wtedy wydarzenia pilniej i pierwsze co po przyjściu z pracy sprawdzała czy w necie już jest nowy odcinek. A po wszystkim dyskusja z psiapsiółkami i zwis na telefonie po półtorej godziny dziennie
Co do wierszy co osiadły Ci w głowie mam coś podobnego, lecz nie całe wiersze a jedynie ich fragmenty jakieś dwu lub czterowersy. Czasami pół wiersza bądź piosenki i a czasem po prostu ten rytm sylabowy gdzieś się zakorzeniły i wychodzą niespodziewanie.
Moim taki ma sztandarowym czymś jest "na ulicy słowiczej" Brzechwy. Kilkanaście lat temu przeczytałem i od tamtej pory pierwsze trzy zwrotki znam na pamięć(tak po prostu po pierwszym i jedynym przeczytaniu, nie wiem jak). Od tamtej pory wyłażą ze mnie gdy mój umysł nie ma co robić. być może to zjawisko ma u mnie całkowicie inne podstawy niż u Ciebie(wiec może być zupełnie czym innym) ale twój opis mi je przypomina

Jest ileś tam wierszy, wcale nie ta dużo, w mojej głowie, które tam osiadły i nie wygląda, żeby kiedykolwiek miały się wynieść. Ten wiersz Pounda jest jednym z takich wierszy. Smutne losy ludzkie mocniej we mnie zapadają niż te szczęśliwe. Może dlatego, że smutek swoją istotą domaga się , by z nim coś zrobić. Chociażby napisać wiesz.

Nie wiem jaki było źródło faktyczne wiersza Ezry Pounda, czy tylko wizja artystyczna , czy też rzeczywistość. Być może była to czysta fikcja ale wizja tak silna jak wizja Prusa , który stworzył postać Wokulskiego i w Warszawie nagle pojawiła się kamienica, w której mieszkał. Dlatego moje wiersze prawie w 100 % bazują na rzeczywistości , żeby było wiadomo, o co chodzi.

Dziękuję. Pomyślałem, że jak napiszę swój wierszowany komentarz do wiersza E. Pounda , to przestanę wreszcie myśleć o jego wierszu. Nie poskutkowało...

*e

Zaciekawił mnie Twój wiersz, dlatego przed napisaniem komentarza przeczytałam również ten, do którego się odwołujesz i rozumiem Twoje wzruszenie. Nie mamy wpływu na życie prywatne autorów, więc czasem lepiej skupić się na ich twórczości...

Dziękuje za komentarz. Istotnie chciałem zuniwersalizować przeżycia bohaterki tamtego wiersza. Wiersz Ezry Pounda mnie po prostu na tyle wzruszył, że zamieszkałem w nim na dłużej. Polecam. Chciałem wkleić link i ze dwa razy mi odrzuciło. Wiersz jest urzekający , mim że przeszkadza mi trochę osoba autora . Nie wiem ,czy wiesz, ale ten znany,światowej sławy poeta był z poglądów .... faszystą! Próbowałem w swojej świadomości oddzielić tę wiedzę od tego, co otrzymałem w postaci jego wiersza.

Cieszę się zatem, że dobrze je odczytuję.

Dziękuję za ten komentarz. Moim celem jest pisanie wierszy prostych i zrozumiałych, które nie wymagają od czytelnika rozwiązywania zagadek , a raczej przez przekaz całej swojej zrozumiałej treści i obrazów mają wzbudzić szerszą refleksję.