Twoje haiku przywołało smutne wspomnienie...dawno temu, kiedy dzieci były jeszcze w wieku szkolnym, na przełomie zimy z wiosną poprosiłam córeczkę, żeby poszła do ogródka i sprawdziła, czy nie pojawiły się już krokusy...pobiegła i pech chciał, że wypłoszyła młodą sowę, która spała sobie na drzewie...ta poderwała się w popłochu do góry i oślepiona pierwszymi promieniami słońca z impetem uderzyła w szybę okna, spadła na ziemię i straciła przytomność, jednak po chwili ją odzyskała, ale nie umiała utrzymać równowagi i się przewracała...więc zapakowałam ją do samochodu i pojechałam do weterynarza...niestety było już za późno na ratunek, lekarz stwierdził zgon...nigdy nie zapomnę wszechogarniającego żalu i smutku, który mnie ogarnął, wracałam do domu ze łzami w oczach. Wtedy po raz pierwszy w swoim życiu widziałam sowę z bliska i byłam zachwycona jej pięknem i poniekąd z mojej winy straciła życie...
Pozdrawiam Kornelu

W punkt !
Pozdr.

Wróblu, synu burzy.

Jak cała energia wyładuje się na niewielkiej powierzchni dzióbka to jak pocisk przeciwpancerny , może przebić cieńsza deskę. Pozdrawiam

Krótko jak haiku, ale wyzwala w okamgnieniu wiele obrazów. Mam nawet wrażenie, że słyszę ten 'grzmot'. W moich myślach wróbelek nie miał nawet czasu, by zakwilić. Biedny. 6/5 Serdeczności

Brzmi jak zderzenie z brutalną rzeczywistością pozdrawiam serdecznie 😉👍

Mały wróbel, a zrobił więcej hałasu niż niejedna chmura – bo ciszę najłatwiej przebić nagłym życiem.
Czasem drobiazg wali w nas jak piorun.
6/5
P.S. Z łatwością można by odnieść treść tego utworu do mojej wczorajszej publikacji.

Przeżyłam kiedyś takie zdarzenie, ptak, uderzył w moje okno barkonowe, miałam wrażenie uderzenie pocisku. W Twoim haiku, grzmot burzy jest świetnym zaskoczeniem, bo raczaj myśl podsuwa nam dźwięk uderzenia ptaka!
Pozdrawiam serdecznie:)⭐