Ok, pociągnę to dalej, chociaż nie wiem, czy w tym "okienkowym" skrócie mi się uda. Nie ma tu jakiejś wielkiej tajemnicy do odkrycia. Po prostu fundamentem mojej nadziei metafizycznej jest przekonanie, że samo "duchowe" przetrwanie świadomości jest gorsze od niebytu. Przypomina mi to bowiem jakiś wyimaginowany horror science fiction , w którym po jakimś osobniku zostaje sam mózg bez reszty ciała i tenże mózg, podłączony do odżywiających go rurek, sobie "żyje", czyli generuje obrazy i myśli, bez możliwości "wcielenia się" w te obrazy i bez możliwości użycia nawet cielesnych oczu (bo ich nie ma). Tak wygląda dla mnie ludowe marzenie o życiu duchowym w karykaturalnej odsłonie. Brrr... Przykład może nie jest najlepszy, ale zawsze przybliża do mojego myślenia o sprawach ostatecznych. Wynika z tego, że jakkolwiek nadzieja na "coś po śmierci" musi obejmować zarówno ducha jak i ciało. I tu okazuje się rzecz dziwna, bo ci "ciemni" i "nierozwinięci" założyciele chrześcijaństwa okazują się w tym niesłuchanymi "realistami" i bardziej zdają się rozumieć istotę człowieka niż współcześni im greccy filozofowie, bo nauczają o jedności człowieka i konieczności zbawienia również ciała (Zmartwychwstanie). Oczywiście oparte to jest o fakt niemożliwy do zaakceptowania przez naukę, czyli zmartwychwstanie Chrystusa, i tu żadnej pociechy dla naukowców nie mam. Wracając do głównego wątku, Biblia posługuje się mitami, przypowieściami, ale też, częściowo przynajmniej, faktami historycznymi. Nowa Ziemia jest dla mnie w pierwszej kolejności symbolem integralności człowieka zbawionego, czyli składającego się z ducha i ciała, dzięki któremu może się on po tej ziemi poruszać. Używając słowa "symbol" bynajmniej nie umniejszam rzeczywistości, która za tym słowem się kryje. W znaczeniu religijnym "symbol" jest obrazem czegoś lub kogoś, kto rzeczywiście istniej. Symbol jest ikoną (obrazem) rzeczywistości, która aktualnie nie jest nam dostępna. Jak widzisz, łagodną drogą zwodzę Ciebie na pole doświadczenia religijnego, i z pewnością nie jestem w stanie wykazać, że z punktu widzenia naukowego możliwe jest zaistnienie w sensie fizycznym "Nowej Ziemi". Podkreślam jednak, że przedmiotem mojej wiary, notabene raczej słabej, jest również realna fizyczność przyszłego świata. Jak ta "fizyczność" miałaby się ziścić, nie mam pojęcia, ale wiem jedno, a mianowicie jeśli pojawia się we mnie wiara, a tak naprawdę bywa, to zawsze obejmuje ona nadzieję na Nową Ziemię, a nie astralne bytowanie bezcielesnych dusz.

Że co? Nie wiem, o co Ci chodzi, nie ma czego wybaczać. Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie na końcu :)

Wybacz jeśli mnie poniosło. Myślałem, że jesteśmy na tym etapie zażyłości intelektualnej, że mogę sobie pozwolić na erupcję emocji. Pozdrawiam :)

Kornel, nie robię z Ciebie naiwniaka, ani nie twierdzę, że czytasz Biblię dosłownie. Napisałeś tak: "Interesuje mnie wyłącznie w pełni cielesne zmartwychwstanie i życie na Nowej Ziemi, o czym mówi Pismo". Nie twierdzę, że Pismo tak nie mówi, ani nie neguję, że Ciebie to interesuje. Nawet nie wzmiankuje w temacie wiary w to, co napisano w Piśmie. Mówię tylko, że ja sobie tego nie wyobrażam, moim zdaniem to jest niemożliwe. Tak jak Ziemia kształtowała się z materii kosmicznej, tak inne planety się kształtują. Nie chcę tu dyskutować, kto w co wierzy lub nie wierzy. Odniosłam się tylko do wiersza o zmarłych, ale skoro ci zmarli mają powstać cieleśnie w Nowej ZIemi, to co z duszami do tej pory się będzie działo? Co z Niebem, Piekłem i Czyśćcem? Też są przecież wspomniane w Piśmie. Czy to są "piekielne wyobrażenia"?

Nowa Ziemia jest symbolem integralności istoty ludzkiej składającej się z ciała i ducha i symbolem nadziei chrześcijańskiej obejmującej całego człowieka. Nie rób ze mnie naiwniaka.

Nie czytam Biblii dosłownie. To chyba jest oczywiste.

"dobie" (czasu "duchowego")

Stworzenie Nowej Ziemi nie wydaje mi się mniej prawdopodobne od stworzenia Pierwszej Ziemi, na której żyjemy. Jeśli Bóg mógł stworzyć Ziemię raz, to może i stworzyć ją drugi raz. Śmieszy mnie, że ludzie z taką łatwością przyjmują na przykład istnienie innych wszechświatów w innych wymiarach, na co nie ma ANI JEDNEGO DOWODU NAUKOWEGO poza modelami matematycznymi, (które jak wiadomo nie zawsze opisują rzeczywistość), a nie biorą pod uwagę wizji Nowej Ziemi, chociaż rzekomo wizja opisana w Piśmie jest podstawą religii, którą rzekomo wyznają. Powszechnie występujące wyobrażenie Nieba czy zaświatów jako przestrzeni "duchowej" czyli niematerialnej śmieszy mnie jeszcze bardziej, bo nie bierze się pod uwagę oczywistej okoliczności, a mianowicie tego, że świadomość jako element istoty ludzkiej czyli składającej się z ciała i pierwiastka duchowego, nie mogłaby w żaden sposób szczęśliwie funkcjonować bez ciała. Jak pomyślę o tych wszystkich tunelach, aniołach, światłach opisywanych z zachwytem przez wniebowziętych "iluminatów", ogarnia mnie kolejny śmiech, bo ja z powodu niemożności "wcielenia się" w te duchowe obrazy, pewnie po jednej dobnie tych "snów" musiałbym popełnić rytualne samobójstwo i przejść w stan pełnego niebytu, bo dalsze uczestniczenie w tym horrorze by mnie z pewnością przerosło.

Tak, wiem, wiem, ale to jest właśnie coś dla mnie zupełnie nie do wyobrażenia. To znaczy, generalnie da się to sobie przetworzyć w mózgu, ale w aspekcie czysto fizycznym jest to niemożliwe. Odczytywanie Biblii tak dosłownie jest nie dla mnie.
A wędrówki po zaświatach astralne czy nie, piekielne wyobrażenia czy nie - nie rozstrzygam; ja tu tylko wspominam o snach jako o czystej odpowiedzi mózgu na tęsknotę. Nic więcej, nic mniej :)

Wszelkie duchowo-astralne-duszewne wędrówki po niematerialnych zaświatach są dla mnie wyobrażeniem piekielnym. Interesuje mnie wyłącznie w pełni cielesne zmartwychwstanie i życie na Nowej Ziemi, o czym mówi Pismo.

Dziękuję za Twoje ciekawe refleksje i serdecznie pozdrawiam:)

Dzięki za wpis. Może i "ziemskie", ale zerknij proszę na moją odpowiedź na komentarz ajw. Pozdrawiam:)

Dokładnie tak :)

Jestem wierzący, ale to nie zwalnia mnie z uczciwości intelektualnej i myślenia o tym, co jest przedmiotem wiary. Nie potrafię sobie na przykład wyobrazić, jak miałoby wyglądać moje szczęście wiekuiste, nawet w bliskości Boga, gdybym jednocześnie miał świadomość, że jakaś grupa bliźnich utknęła w piekle, cokolwiek ono miałoby znaczyć. Jeśli piekło natomiast jest puste, jak chcą niektórzy, to wali się cała chrześcijańska koncepcja teologii, zarówno katolicka jak i protestancka. Jeśli natomiast na skutek jakiegoś cudownego przemienienia moja świadomość zostanie tak przebudowana, że nie będę cierpiał z powodu empatii dla potępieńców, to będzie znaczyło, że to już nie jestem ja. Pozostaje oprzeć się na słowach Ap. Pawła, który pisał, że tym, co nas czeka jest to, "czego oko nie widziało i ucho nie słyszało...",

Tak... Nikt stamtąd jeszcze nie wrócił... Pozdrawiam:)

Dziękuje za Twoje wnikliwe spojrzenie na wiersz. Pozdrawiam:)

* Myślę

Dzięki za Twoją refleksję. Pozdrawiam:)

Dziękuję Chris za Twój wpis. Pozdrawiam:)

Dziękuję za inspirujący komentarz. Pozdrawiam:)