To się dzieje zwykle wtedy gdy zamykam oczy

a w mej głowie ukryte myśli są zazwyczaj o czymś

po czymś takim człowiek dopiero zastyga w nocy

chyba że daję upust chwilom, wtedy nabywam mocy



Gdy sobie wyobrażam, że niebyt jest bytem

wszystko zbacza bez przerwy w słowny epitet

hałasy uwikłane nadto w ciszy są niezwykle liczebne

wśród imadeł nicość zastąpić czymś co przeniknie milczeniem



Wtedy leniwie płynę, gdy ciało w gimnastyce

nie wiem ile w mej minie - dużo czy mało - infantylnej

potrzeby, by tak pozostało na zawsze, lub na dłużej niż chwilę

cisza milknie jeszcze bardziej w kubaturze tych sideł



Wśród czasu mieć chęć by ckliwie wydobyć z siebie cokolwiek

i uznać znów swój bezsens we wnikliwej gorączce słownej będącej monologiem, nazywanej przeze mnie ochoczo rozmową z Bogiem;

W swym jestestwie - monolog, to pomoc sobie