Człowiek od chwil narodzin kształtuje swój własny świat

potem podziwia coś w nim,
a skutkiem utarty ślad

psychika najsubtelniejszym z organów w życia wędrówce

gdy misz-masz ma wśród tej głębi od razu zwyczaj stek bzdur wnieść



By je aż do końca w styl życia uporządkowywać

zwykle karkołomna w przyczynach uprząż, co odbija

się na rzeczonej psychice, by ją potem podeptać w końcu wśród przemian

lecz jak chcesz odbębnić życie gnijąc, to je powieś na kołku już teraz



Umierać powolnym rytmem za życia, to najgorsza z opcji jest

już wiem jak odgonić dylemat, by jakoś nadążać z poślizgiem

Chodzi wciąż właśnie o ten poślizg, by zrozumieć te rzeczy

Odbić od dna się w moment od dziś w tym - to już się nie spieszyć



W przeciwnym zaś razie czeka letarg tych, co znów obnażają wstyd

mieć silny charakter jest jak lekarz, gdy wciąż ubogacają zsyp

żyjący w strachu i ze wstydem, że nie żyją jak inni

by błądzić - a żółć spłynie w niwecz gdzieś w bezsilnościach czynnych...