Ten proces zaczyna się już w łonie matki

w ciągu życia zgaśnie nade mną płomień lub nad kimś

a gdy ponownie zaświeci, nie będę oderwany

bo gdy mozolnie czas leci, gdzieś spełznę w sobie samym



Nawet gdy mnie pochopnie nawiedzi bujanie w obłokach

nie wydostanę się z sieci utkanej w drobnostkach

które nakażą duszy w ciele wśród barier pozostać

lecz także kluczyć dzień w dzień, gdy znów zajrzę do środka



Uwięzienie ciała w duszy, daje mi pretekst

bym mógł się nadal uczyć, licząc tylko na siebie;

Rodzina podporą w tym wszystkim, a mogąc liczyć na bliskich

mogę być wciąż sobą podnosząc limit nieba w tej chwili



Na tym się właśnie skupiam - na chwili, która jest bieżąca

nieważne ile razy bym upadł - zasilić z wierzchołka

własnej wyobraźni wśród barw szarych, zabliźnić chcę doła

by oznajmić uchachany, że już szlochać nie zdołam



Tym niemniej czasem zbiera mi się ot tak na płacz

wtedy płaczę, gdy toczę z sobą newralgiczne batalia

ale nie chcę powtarzać dziś, co zdołałem wczoraj zaznać

bo chcę w sobie obraz własnych cech cały poznać wachlarz