Raz ołtarzyki budowano, raz poezji cerkwie
Wznoszono ku jej czci budowle wielkie
Powołano także armię nie byle jaką
By broniła słowa, a zaciekle spełniała misję taką

Historiograficzne opisy ich egzystencji
Działania podejmowane z obowiązku, a nie z pensji
Czyniło ich to wielkimi gwardzistami
I formowaliśmy się my, poeci, dzięki nich latami

Pióra przepasane srebrem słowa dzierżyli
Zbroją ich erystyka w najtrudniejszej chwili
Konstruktywnie opierali się na jasnych argumentach
Były to czyny niemożliwe do wyrażenia w złotówkach czy centach

Niestety niektóre opisy mówią o rycerzach upadłych
Którzy zwrócili się przeciwko poezji w atakach nagłych
Lecz zdrady te przedłużyły poezji żywotność
Wiem, że niektórzy z nas muszą do jej wyrażania dorosnąć

Pojawiali się zawsze ze swym szlachetnym, lecz ubogim w kolory herbem
Swój hejnał zwykli wyrażać minutowym werblem
Na herbie tym pióro, obok żyto i złoty okrąg
By zbudować jedyny w swym rodzaju poetyczny wizerunek i posąg