Racja, Sisy. Widzimy tyle, ile druga osoba chce nam pokazać. Czasem uda się coś więcej, ale mam wrażenie, że nigdy nie da się poznać człowieka tak w 100% - zawsze pozostanie coś nieodkrytego, i z jednej strony to dobrze, a z drugiej te właśnie niewiadome mogą świadczyć o różnicach w zdaniach na temat konkretnej osoby, na co nie mamy już niestety wpływu. Dziękuję za odwiedziny ❤️

Waldi, ja bardzo lubię i doceniam Twoje komentarze. Podoba mi się bardzo to jak szczery i autentyczny jesteś. Moje wiersze jak wiesz podszyte są smutkiem, gdyż w takich klimatach czuję się najlepiej, i cieszy mnie mimo wszystko, gdy przychodzisz i mówisz, że tak nie masz, bo to świadczy o tym, że mimo różnych przeciwności potrafisz cieszyć się i doceniać to, co masz. To bardzo piękne i cenne, i oby nigdy Ci to nie przeszło. Pozdrawiam z uśmiechem!

Tak, człowiek raz zraniony później trzyma dystans, co tak naprawdę nie jest ani dobre, ani złe. Wiadomo, że człowiek uczy (no, dobrze jest, gdy tak się dzieje) uczy się na błędach, ale każde zranienie przez drugiego człowieka wpędza nieco w głąb i później ciężko jest otworzyć się ponownie na kogoś nowego. Z drugiej strony warto próbować, bo to też nie jest dobre rozwiązanie, taka bezpieczna przystań, ale bez żadnych perspektyw na przyszłość. Dzięki za czytanie, pozdrawiam!

To też prawda! Często ludzie, którzy myślą, że są słabi, potrafią wytrzymać niesamowicie trudne sytuacje, i później są o te doświadczenia po prostu silniejsi. Również pozdrawiam!

A ja właśnie uważam, że my mamy najlepszy pogląd na siebie samego - oczywiście mówię tu o tym, co w środku, rachunku sumienia z wszelkich naszych zachowań i tak dalej. Oczywiście nie jest dobre obwinianie się i wypominanie błędów, które z różnych powodów zostały w życiu popełnione, ale mogą mieć one wpływ na ogólną samoocenę, na jakiś swego rodzaju zawód we własnym imieniu, jeśli było się nie do końca takim człowiekiem, jakim chce się być. Oczywiście to wszystko to przeszłość, i rozpamiętywanie też za wiele nie zmieni, chodzi jedynie o to, że takie sprawy mogą rzutować na późniejszy całokształt, a przynajmniej tak mi się wydaje. Dzięki pięknie za odwiedziny, Marku!

I liczenie, że dostanie się zgodną z prawdą odpowiedź! Ale tak, Moniko, pełna zgoda. Często w oczach drugiego człowieka wyglądamy zupełnie inaczej, i może być nawet tak, że ta osoba nie dopuszcza innego zdania o nas, gdyż takie sobie wykreowała na podstawie różnych naszych zachowań czy właśnie tej sympatii, którą nas darzy. Często jest też tak, że u osób, które się kocha, nie widać aż tak wszystkich wad, mimo świadomości ich istnienia. Bo tak naprawdę osobie, którą darzymy głębszym uczuciem, życzymy jak najlepiej, a już na pewno nie chcemy, żeby dręczyła się przykrymi myślami. Niestety świat jest tak stworzony, że mało kiedy udaje się mieć to, co się naprawdę chce, i trzeba akceptować bieg zdarzeń niekoniecznie pokrywający się z naszymi pragnieniami. Dziękuję pięknie za Twój komentarz!

Właściwie, jeśli znalazłam dobrą definicję tego małego łamańca językowego, to zgadza się, gdyż człowiek jako istota społeczna poszukuje uznania i akceptacji w grupie ludzi, zwłaszcza tych, z którymi czuje się dobrze czy też łączy ich coś więcej niż sama obecność (dla przykładu z koleżanką z pracą nie zbuduję raczej głębokiej relacji jak chociażby przyjaźń, gdyż jest ona po prostu osobą, z którą pracuję, co nie zmienia faktu, że jej obecność nie będzie dla mnie znacząca, a jej zdanie o mnie kluczowe w odniesieniu do mojego ogólnego samopoczucia w godzinach pracy). A z drugiej strony, mimo "przynależności" do grupy, człowiek ma cechy indywidualne, bo tak naprawdę jakiekolwiek odczuwanie tych samych emocji nigdy nie będzie identyczne jak u drugiego człowieka, i to już czyni go indywidualną jednostką na tle grupy. Jeżeli o to chodziło, to dziękuję za komentarz, jeśli nie, to proszę o wyjaśnienie :) Pozdrawiam!

Pięknie to ujęłaś – poszukiwanie siebie w tym zmiennym świecie to wyzwanie, ale też wielka szansa na rozwój. Masz rację, że spojrzenia innych często bywają mylne i powierzchowne, dlatego najważniejsze to zbudować harmonię wewnętrzną, niezależnie od opinii zewnętrznych. Walka o siebie i dobre życie ze sobą samym to chyba najważniejsza bitwa, jaką toczymy.

Spojrzenie innych może być mylne, dla nich przede wszystkim. Zdanie o drugim człowieku kreowane jest przede wszystkim na podstawie tego jak nas ta osoba widzi czy też przez pryzmat sympatii (lub jej braku). Bardzo łatwo jest ocenić czy zaszufladkować człowieka. Poszukiwanie siebie samej, jako jednostki, jest niezwykle trudne, biorąc pod uwagę fakt, że człowiek cały czas się zmienia. Ci, którzy nas kochają, będą zawsze chcieli dla nas jak najlepiej, ale chyba nie uda się narzucić ich myślenia osobie, która ma ze sobą do czynienia przez cały czas i ma odmienne zdanie, głównie podyktowane całokształtem dotychczasowym. Niemniej warto walczyć o siebie, i o to, żeby mimo wszystko żyło się ze samym sobą dobrze. Dzięki piękne za obecność i komentarz!