Dzięki, Łezko!

Cieszę się z takiego odbioru wiersza, dziękuję.
I zgadzam się, że każde wspomnienia - również te bolesne - tworzą nas, ludzi jako indywidualne jednostki.

Zgadzam się z każdym słowem! Najważniejsze to dostrzec tę naukę - czasem to trwa, ale gdy dociera do nas co robiło się "nie tak" w naszym rozumowaniu, to już krótka droga do tego, by być lepszym człowiekiem dla samych siebie przede wszystkim. Czasami spojrzenie z odległości pokazuje nam prawdę, nawet o nas samych, a co jak nie właśnie czas będzie tu najlepszym przewodnikiem do poznania siebie. Dziękuję za Twój komentarz i gwiazdy, to miłe! Pozdrawiam, Małgosiu.

Zgadzam się, doświadczenia i obserwacja rzeczywistości.

Zgadzam się - ból i cierpienie to (niestety) idealna okazja do tworzenia. Te emocje są tak silne, że często same chcą wyjść z człowieka pod różną postacią. Dlatego też powstają między innymi wiersze przepełnione bólem tak wielkim, że aż czuć go w sobie po przeczytaniu. To sztuka, ale okupiona łzami. Dziękuję za Twój komentarz, i nie szkodzi, że wybiegasz poza wiersz - skoro po przeczytaniu gdzieś dalej zaprowadziła Cię refleksja to też super! Pozdrawiam również.

Świetnie odczytałaś mój wiersz! To jasne, że to, co się stało, już nie zostanie zmienione, nawet jeśli w wyobraźni poruszyłoby się niejeden scenariusz "zamienny". Często myślimy o tym jakby to było gdybyśmy inaczej pokierowali swoim losem, żałujemy relacji, które mogły być piękne, a które niestety przez różne przeciwności zgasły w przeszłości. Taka tęsknota, choć w jakiś sposób boli, jest jak najbardziej naturalna. Dziękuję za Twój komentarz, pozdrawiam!

W kwestii podmiotu litycznego - bo to o nim mowa w wierszu - myślę, że coś, co było dla kogoś bardzo ważne, osoba, uczucie, relacja, nigdy tak naprawdę nie zniknie z serca, nawet jeśli minęłoby iks lat, to wspomnienie zawsze zostanie, i będzie się do niego wracać raz w dobrym nastawieniu, a raz w negatywnym niestety. Dziękuję za komentarz!

Oj tak, niejednokrotnie łapiemy się na tym gdybaniu, raz to dobre scenariusze, a raz potrafią dobijać jeszcze mocniej, choć nigdy się nie zdarzyły. Dziękuję za Twój komentarz, Moniko! Również pozdrawiam.

Przez cierpienie często właśnie poznajemy siebie. Dochodzimy wtedy do różnych wniosków, od tego, czego nam brakuje, żeby czuć się szczęśliwym, aż po skupienie się na swoich słabościach, które są również częścią nas, i tak dalej. Niestety życie nie pyta nas czy chcemy pocierpieć z jakiegoś powodu, to po prostu się dzieje, a my nie mając na to większego wpływu poddajemy się tym emocjom. Relacje, które się kończą, sytuacje, które sprawiają nam przykrość, doświadczanie tego wszystkiego (wg mnie) kształtuje nasz charakter, zmienia, pozwala zrozumieć wiele spraw, których wcześniej się nie dostrzegało. Bardzo, ale to bardzo mi miło, że tak odbierasz moje wiersze, choć smutny jest fakt, że "nie ułatwiają Ci życia". Wiersze jednak mają to do siebie, że lubią, gdy się je czuje, i za to Twoje czucie moich wierszy bardzo dziękuję, wiele to dla mnie znaczy. Pozdrawiam również!

* przepraszam za litrtowki ale wpisu nie mozna edytowac, a smartfon zawsze mi to robi.

Pięknie dziękuję, Ireno!

Otóż to. Młoda osoba przede wszystkim ze swoich doświadczeń będzie czerpać naukę na przyszłość. Taka osoba jest jak glina w pierwszym stadium, jeszcze podatna na różne zniekształcenia, pod wpływem dotyku różnych relacji, sytuacji, nowych emocji tworzy się forma, która z czasem twardnieje i to jesteśmy my - tacy, jacy chcieliśmy być lub nie - ale na pewno wyjątkowi, ciekawi na swój niepowtarzalny sposób. Dziękuję za życzenia, przydadzą się jak nigdy! Pozdrawiam również.

Dlatego Twoje gdyby... może będzie inspiracją dla mojego wiersz inspiracją i Moony wiersz ,, wilczyca" a le ja pojadę w stronę szczęścia jak mi się uda ...

Prawda jest taka, że tych "gdybym..." mogłoby być o wiele więcej, bo często w głowie rodzą nam się scenariusze zastępcze, co gdyby zrobiło się coś inaczej, myśli się o tym jakby wyglądało życie, gdyby zrobiło się coś inaczej czy gdyby kogoś się właśnie nie spotkało albo właśnie spotkało, i tak dalej dalej. To już samo życie. Dzięki za odwiedziny, Waldi, pozdrawiam!

Gdybyś ...

Dzięki, Marku! Od wtorku walczę, ale nie ma co się poddawać. Jesień sama się nie przeżyje :)

Współczuję i życzę zdrowia. Bierz witaminy na odporność i pij świeżo wyciskane soki. M

Człowiek często dopiero po cierpieniu dowiaduje się kim jest i czego chce od siebie i życia. Smutne, ale ostatecznie kończy się... dobrze. I Tobie również miłej niedzieli życzę! Ja niestety walczę już od tygodnia ze słynnym wirusem, ale liczę, że w końcu da mi to trochę odetchnąć.