Tak, doskonale odczytałaś to, co chciałam przekazać tym wierszem. Tę obawę w młodym wieku. Na starość można spojrzeć z różnych stron. Oczywiście, że kojarzy się również z kończącym się życiem, z ostatnim etapem i ogólnie z niezbyt pozytywnymi aspektami, ale to jest też moment, w którym można właśnie usiąść ze sobą, spojrzeć z tej perspektywy na siebie i swoje życie, analizować je, wybaczyć sobie to, na co nie miało się np. odwagi wcześniej... i tak dalej. Czy starość będzie taka jak w moich wyobrażeniach? Obym się przekonała! Pozdrawiam i dziękuję za Twój komentarz!

Prawda, zwłaszcza gdy coś już się zaplanuje i dąży się do realizacji, a tu nagle może się okazać, że nigdy nie dowiemy się co było na końcu. Dziękuję za komentarz, Sisy, pozdrawiam!

Dziękuję za Twoją opinię, cieszę się, że jesteśmy zgodne w tym temacie. Pozdrawiam również i za gwiazdy również dziękuję!

Czasem człowiek poddaje się niewygodnym myślom wbrew woli, ale grunt, to nie pozwolić, by zawładnęły całkowicie naszym życiem. Pozdrawiam również!

Doskonałe uzupełnienie wiersza, Lidio. Nigdy nie wiadomo ile tego czasu zostało, warto z niego korzystać tu i teraz, a te rozterki - cóż - będą i tak do człowieka wracać od czasu do czasu. Nie wiem czy warto z nimi walczyć, może czasem pozwolić im trochę pobyć w myślach, a później i tak zająć się życiem, bo co zostaje. Dziękuję za Twoją wizytę, pozdrawiam!

P. S. Utwór przepiękny, jak to Anna German.

"Każdy wiek ma inne spojrzenie na życie" - otóż to. Ci, którzy przeżyli już większość, co zawsze chcieli, na pewno lepiej zniosą świadomość śmierci, zwłaszcza, że w takim przypadku nie można mówić o śmierci nagłej, odcinającej od wszystkich planów, które się np dopiero co zaczęło. Trochę generalizuję, bo osoby starsze nie muszą być wcale pozbawione marzeń, planów, które jeszcze chcą zdążyć spełnić, a i śmierć nie zostanie bez echa wśród rodziny i bliskich. Ale jednak to nie jest tak nagłe jak chociażby wypadek w młodym wieku, albo choroba, która nagle stawia nas przed faktem, iż został nam tydzień życia, proszę pożegnać się z dziećmi, marzeniami, życiem tu i teraz. To takie gdybanie, wiadomo, nie ma co się nakręcać ani wywoływać częstymi tego typu myślami losu. Takie rozterki lubią ludziom wpadać do głowy, gdy właśnie wszystko zdaje się układać, i bardzo nie chciałoby się tego zepsuć. Los jak wiadomo lubi być przekorny. W każdym razie cóż nam pozostaje jak nie korzystać z życia, które jeszcze mamy. Dziękuję za Twoje myśli! Serdecznie pozdrawiam!

Optymistyczne spojrzenie na przyszłość jest jak najbardziej w porządku, zwłaszcza gdy myśli nawiedzają tak smutne wizje śmierci. Strach przed nagłym końcem jest po prostu świadomością człowieka, że czegokolwiek by sobie teraz na przyszłość nie zaplanował, to może się to zwyczajnie nie spełnić. Nie chodzi też o to, że się w to wierzy, że "jutro umrę, po co żyć". Na każdy podjęty krok jak np. założenie rodziny, zrobienie listy marzeń do zrealizowania, uczenie się wybaczania, przepraszania chciałoby się spojrzeć z perspektywy czasu, i z pewnością tu i teraz, że wszystko będzie po prostu dobrze. Nagła śmierć odbiera tę pewność, ale myślenie o tym ciągłe na pewno nie zmieni magicznie losu. Co ma być to będzie, to oczywiste, a strach i lęk przed nieznanym są u człowieka naturalne. Fajnie móc Cię znowu czytać, Staszku, pozdrawiam również!

Dziękuję i wzajemnie ...

Tak jak piszesz, na pewne sprawy nie ma się bezpośredniego wpływu i zamartwianie się nie ma większego sensu, ale jednak gdzieś tam to w człowieku siedzi, zwłaszcza człowieku, który ma przed sobą jeszcze całe życie (oczywiście nie jestem zdania, że tylko młodzi zasługują na życie, bo im człowiek starszy to pewnie chce jeszcze tym bardziej wykorzystać czas, który mu został na życie) ale chciałam zaznaczyć różnicę w tych obawach u kogoś, kto dopiero ma rozrzucić ziarna i zebrać plon za x lat, a przy takich rozterkach odnośnie śmierci wydaje się to niepewne. Ale to tylko luźne myśli, wybacz rozpisanie się! Dobrego dnia życzę Ci, Waldi.

Cześć Salymon! To dobra rada na sprawy, które nie wymagają czasu. Nie da się przyspieszyć życia, by już teraz zdążyć porozmawiać ze starością przed lustrem czy przyspieszyć życia, by mieć pewność, że dzieci będą szczęśliwe. Można mieć na to nadzieję i robić to, na co jest czas teraz, choć wiadomo, że te obawy, że może się nie zdążyć, gdzieś tam się tlą w człowieku. Pozdrawiam również!

To chyba normalne właśnie u ludzi wrażliwych jak to ujął Kornel niżej. Grunt, to robić swoje, choć wiem, że te obawy mogą czasem odbierać nawet odwagę do normalnego funkcjonowania. Dziękuję za Twój komentarz, pozdrawiam!

Przeżywaj z preferencją dla tych miłych chwil:)).

O właśnie! Dlatego też może pojawiać się ta różnica w postrzeganiu tego samego "problemu". Ja tam jestem jeszcze przed 30stką i chciałabym przeżyć jeszcze sporo, ale wiadomo - samo życie pokaże czy będzie mi to dane. Miłego wtorku!

Ja już mam swoje lata, dzieci dorosłe, więc zadanie genetyczne wykonane, a teraz mogę zająć się własnym bonusem:). Pozdrawiam.

Jeżeli skupimy się jedynie na kwestii odczuwania bólu podczas śmierci to fakt, nagła śmierć wydaje się być wręcz idealna do pożegnania się z tym światem. Bardziej chodzi o świadomość niezrobienia tego wszystkiego, co ma się zaplanowane na długie lata w przyszłość jak chociażby myślenie o tym jakim będzie się na starość, o tym jak dzieci będą sobie radzić w życiu albo świadomość, że może nie udać nam się spełnić celi czy marzeń i to takich całkiem realnych, ale które potrzebują właśnie czasu. Człowiek spokojniejszy, gdy za wiele nie rozmyśla o sprawach, na które nie ma się wpływu, ale jak tu do tego niemyślenia się przymusić... pozdrawiam, Marku, dzięki za wizytę!

I właśnie to jest przerażające, choć niewątpliwie to również można uznać za część życia - nieprzewidywalność. Człowiek mógłby zamknąć się w domu i ze strachu przed śmiercią nie wychodzić, a i tak los mógłby zrobić figla i uciąć nam czas przy najprostszej domowej czynności. Jedyne co można to próbować ujarzmiać w jakiś sposób ten lęk przed nagłym końcem, choć przyznam szczerze, czasem udaje mu się człowieka doszczętnie paraliżować i nijak da się z tym strachem walczyć. Dziękuję, że do mnie wpadłeś!

Dziękuję, Kornel, za czytanie i tak obszerny komentarz. Istotnie, kwestia śmierci nawiedza moje myśli częściej niż bym sobie tego życzyła, i to nie na zasadzie "pójdę i się zabiję" tylko właśnie "a jeśli to się stanie, co będzie", choć paradoksalnie wiadomo, że to już nie będzie miało później większego znaczenia dla nas samych, bo już nas nie będzie. Ale ta świadomość zostawienia niedokończonych spraw, zostawienia ludzi, którzy nas kochali, nie zrealizowania marzeń zaklepanych na "kiedyś tam", bo przecież nie zakłada się ot tak, że jutro to będzie dzień naszej śmierci, raczej ma się poczucie, że jeszcze jest czas. Jeszcze raz dziękuję za wizytę i Tobie również życzę spokojnej nocy!