Nie wiem, czym jest miłość.
Czy pierwszy kwiat to jest na wiosnę?
Czy wschód słońca po nieprzespanej nocy?
A może, że gdy jestem przy Tobie, rosnę?
Ciężki to stan do zdefiniowania.

Czy to wiersz szeptany do ucha po północy?
A może gest nieśmiały, uściśnięcie za dłonie?
Czy to twoje zakochane oczy?
Albo do łóżka śniadanie?

Czy to uśmiech posłany ukradkiem?
Bukiety kwiatów i drogie kolacje?
A może wspólne na wsi wakacje?

I czy miłość jest księżyca kochanką?
Albo wolności upadkiem?
A może myślą jest wczorajszą
Co mi zaprząta głowę?

I czy że nad ranem mnie budzisz, trochę przedwcześnie
Skąpany jeszcze we śnie,
Czy to o uczuciu świadczy?
Nie wiem, nie jeszcze.
Póki co nie rozumiem, kiedyś się nauczę,
Tego uczucia, co rozgrzewa krew i do obłędu doprowadza duszę.

Ale na razie cieszę się prostotą
I długą z Tobą rozmową do późnej nocy.
Na cóż mi biżuterie, kolacje i kwiaty,
Skoro Bóg dał mi Twoje oczy?