Jeśli chodzi o Święta Wielkanocne, to poprzedza je czterdziestodniowy okres nazywany Wielkim Postem. Jest to czas na kształtowanie w sobie wewnętrznej przemiany. Same Święta są już czasem ścisłego przeżywania radości ze Zmartwychwstania Mesjasza. W tym momencie również w człowieku przygotowywana odnowa wewnętrzną powinna wydać owoce.
Znamienny jest symbol, który czytany był podczas Eucharystii w Wielki Czwartek. W Ewangelii byla mowa o tym, że Jezus posłał dwóch uczniów, żeby przygotowali dla nich Paschę. Tu warto znać żydowską tradycję paschalną. To jest istotne, bowiem Jezus z Apostołami nie spotkali się na jakimś sentymentalnym spotkaniu kolacyjnym, jakby bankiecie pożegnalnym. Nic z tych rzeczy. Oni zupełnie poważnie sprawowali żydowską wieczerzę Paschalną. Jednym z elementów przygotowawczych do tego Święta jest u Żydów zwyczaj sprzątania mieszkania z nawet najmniejszych okruszków zakwaszonego chleba. Wszelki kwas musi być wówczas usunięty z pomieszczeń. A to jest dalej również dla chrześcijan piękny symbol oczyszczenia z grzechu. Czymże bowiem jest wielkopostny wysiłek, jeśli nie właśnie wymiataniem wewnętrznego kwasu?
Twój wiersz zdaje się traktować właśnie o tym momencie podejmowania przemiany. Jeśli jednak idzie o tytuł wiersza i próbę dostrzeżenia istoty Światą Wielkanocnych, to dobrze byłoby nam rozważyć tajemnicę przykazania miłości, o którym nauczał Chrystus.

Wiersz zatrzymuje i skłania do rozmyślań, a więc jest wart tego czasu. Pozdrawiam. Hej ho!

Zadowolonym z życia jest łatwiej, ci którym się nie udało znajdują przyczynę w sobie, ale to raczej nieliczni, reszta obwinia świat i innych, ma żal i takim trudno pozbyć się zawiści i zazdrości. Pozdrawiam.