<Bracie ogniska gaszą, pożoga we wsi wielka.

Czerwień nad lasem, dymy, pali się każda belka.

Jeszcze dopadniemy wsi, dzisiaj na przedpolu.

W ciemności nie widać- pułku, batalionu.

Ruszam jak mi Bóg miły z kompanią do przodu

Niech pościg dłużej trwa do samego brodu.>



Tymczasem wokół wsi i zagród wieśniaczych

Saperzy bolszewiccy szukali owsa dla klaczy.

Konie również zmęczone piły wodę chciwie,

Wiadra stały przy studni, a żerdzie były w tyle.

Paliły się ogniska przy nich i dziewek sporo.

Podawały jadło, smażone kartofle i to i owo.





Jeszcze żarli słoninę, kury, kukurydzę

Odezwał się Griszyn-<Towarzysze, widzę,

Że nam tu baby dzisiaj wynagrodzą wiele

Mamy kakao, chleb i żydowskie wesele.>

Mruknął tak do Chaina <Tyś Żyd czy Ruski

Markotny coś jesteś, a mnie trzeba lufki.



Widzisz płonący kiziak -dym smaga ogniki,

Mauzer wyciągnę zaraz -gdzie twoje są smyki

Gdzie córy, gdzie żona, gdzie reszta mrowia?

Samogon przynieś zaraz, bo czasu mi szkoda,

I pókim dobry uciekaj mi stąd zaraz Żydzie

I chybocąc się, pas odpiął -Kto tu, kto tu idzie?



Wtem do wsi wpada w pędzie ułanów gromada

Czujki słabe pobiwszy, szablą tnie i nią włada.

Krzyczy znowu Griszyn – Prędko oddziały do mnie

I ledwo słowa wypowiedział – legł nieprzytomnie.

W otoku chmar dymu, krwawiąc tak ranny

Widział, jak uciekały chłopy a za nimi panny.

Kontynuacja Towarzysza Miasnikowa 1920 rok.