X
Ad perpetuam rei memoriam
wolny
2020-10-30 00:00
Pamięci wszystkich, którzy odeszli a mimo wszystko obecni są w moim sercu...
Kamienne miasto
pogrążone w ciszy.
Domy pełne zastygłych serc,
niemych ust
i przymkniętych oczu -
z ostatnim, zapamietanym obrazem
dawnego życia.
Miasto, w którym czas
biegnie wolniej,
na przekór codziennej gonitwie.
Tu nikt się nie śpieszy,
nie pędzi do swoich spraw...
Nawet wiatr.
Miasto wspomnień,
obejmowane tysiącami
stęsknionych ramion,
oplecione pajęczą nicią
pragnień, wyrzutów,
radości i bólu.
Miasto wydeptanych ścieżek,
pełne omszałych ścian,
zawalonych dachów
i zapomnianych ogrodów,
w których w tańcu życia
wirują jedynie jesienne liście.
Miasto gościnne dla wszystkich.
Czeka cierpliwie...
Nieuchronnie zmierzamy ku jego
otwartym na oścież bramom
a ono niezmiennie
oswaja nas z ciszą i bezruchem...
To takie trudne.
pogrążone w ciszy.
Domy pełne zastygłych serc,
niemych ust
i przymkniętych oczu -
z ostatnim, zapamietanym obrazem
dawnego życia.
Miasto, w którym czas
biegnie wolniej,
na przekór codziennej gonitwie.
Tu nikt się nie śpieszy,
nie pędzi do swoich spraw...
Nawet wiatr.
Miasto wspomnień,
obejmowane tysiącami
stęsknionych ramion,
oplecione pajęczą nicią
pragnień, wyrzutów,
radości i bólu.
Miasto wydeptanych ścieżek,
pełne omszałych ścian,
zawalonych dachów
i zapomnianych ogrodów,
w których w tańcu życia
wirują jedynie jesienne liście.
Miasto gościnne dla wszystkich.
Czeka cierpliwie...
Nieuchronnie zmierzamy ku jego
otwartym na oścież bramom
a ono niezmiennie
oswaja nas z ciszą i bezruchem...
To takie trudne.
Ocena wiersza
Wiersz został oceniony
2 razy
Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.
Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.
Komentarze
Kolor wiersza: zielony
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.
Vaervari
2020-11-02
Bardzo przypadła mi do gustu wizja owego domu. Nie nieba, nie odmętów piekielnych, po prostu domu tchnącego nostalgią. Poniekąd zapraszającego wręcz, aby go odwiedzić i zostać, jeśli w ogóle wchodzi to w grę. Atmosfera idealnie jesienna, jest tu coś monumentalnego. Może to jedynie skojarzenie ze starymi, niszczejącymi zamczyskami...
2020-11-10
Dzięki Vaervari. Ostatnia moja wizyta na cmentarzu taką wizją mnie natchnęła. Pozdrawiam serdecznie
E. Chmurka
2020-10-30
Anuk, wiersz mnie bardzo zaskoczył (pozytywnie) swoją formą, kształtem, pewnego rodzaju obrazem, który tutaj przedstawiasz. Sam temat przewodni jest ... nieubłagany i nieuchronny, a koncepcja ujęcia go unikalna.
Pozdrawiam.
Pozdrawiam.
2020-10-30
Dziękuję bardzo Chmurko...tak mi wczoraj w nocy przyszedł pod palce.pozdrawiam serdecznie
LidiaM-9
2020-10-30
Tak, to trudne. Trudno pogodzić się z odejściem tych, których już nie ma, trudno pogodzić się z własnym nieuchronnym odejściem. W obliczu tych prawd każdy z nas jest sam. Ujęłaś tę smutną prawdę tak pięknie, że przejmuje do głębi. Pozdrawiam.
Beata1
2020-10-30
Niedawno z mojego sąsiedztwa odeszła do wieczności młoda kobieta, o wiele za młoda żeby umierać. Jej mąż szuka siły w Bogu, zapomnienia w pracy a przy życiu trzymają dzieci, którym jest potrzebny. Życie jest takie kruche, nawet w najbardziej te udane wpisane są tęsknoty, ból i lęki.
To bardzo trudne i dlatego warto cieszyć się każdą wspólną chwilą, nie komplikować życia niepotrzebnie sobie i innym. Wystarczająco doświadcza. Wzruszający wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:)
To bardzo trudne i dlatego warto cieszyć się każdą wspólną chwilą, nie komplikować życia niepotrzebnie sobie i innym. Wystarczająco doświadcza. Wzruszający wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:)
2020-10-30
Bardzo mi przykro, ciężko się podnieść po takich doświadczeniach :/ Dobrego dnia Beatko. Pozdrawiam serdecznie
naskraju*(*)
2020-10-30
Przemijanie osnute jakaś tęsknotą nieodgadnioną. Wiemy o tym , że idziemy do miejsca ciszy i miejsca spokoju. Każdy inną drogą i w innym czasie znajduje się pod drzwiami do wieczności. Jednak szukamy odpowiedzi i szukamy drogi ucieczki. Boimy się śmierci. Czy, kiedy staniemy przed nią, to lęk minie? Czy będzie ukojenie, czy potępienie?
mój dziadek obiecywał przed odejściem, że przyjdzie powiedzieć, jak tam jest... nie przyszedł. Wzbudziłaś refleksję i wyciszenie tymi słowami, przed zaduszkami. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie
mój dziadek obiecywał przed odejściem, że przyjdzie powiedzieć, jak tam jest... nie przyszedł. Wzbudziłaś refleksję i wyciszenie tymi słowami, przed zaduszkami. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie
Autor poleca
Inne wiersze z tej samej kategorii
Inne wiersze tego autora
Pokaż mniej
x
Polityka plików cookies
Nasza strona korzysta z plików cookies. Używamy ich w celu poprawy jakości świadczonych przez nas usług. Jeżeli nie wyrażasz na to zgody, możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji na temat wykorzystywanych przez nas informacji zapisywanych w plikach cookies znajdziesz w polityce plików cookies. Czytaj więcej.
Klauzula Informacyjna
Szanowni Użytkownicy
Od 25 maja 2018 roku w Unii Europejskiej obowiązuje nowa regulacja dotycząca ochrony danych osobowych – RODO, czyli Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych).
W praktyce Internauci otrzymują większą kontrolę nad swoimi danymi osobowymi.
O tym kto jest Administratorem Państwa danych osobowych, jak je przetwarzamy oraz chronimy można przeczytać klikając link umieszczony w dolnej części komunikatu lub po zamknięciu okienka link "Polityka Prywatności" widoczny zawsze na dole strony.
Dokument Polityka Prywatności stanowi integralny załącznik do Regulaminu.
Czytaj treść polityki prywatności