Raczej nie ma wielkich chęci,
na minusie słupek rtęci.
Ona jego już nie kręci
choć ją kochał bez pamięci.

Gdyby jednak znowu mógł
do przystani wpłynąć ud,
Wtedy może byłby cud
i by ją ponownie wiódł...

Na manowce wspólnych dni,
na rozmowy trzy po trzy,
na spojrzenia od niechcenia,
na marzenia i wspomnienia.

To niełatwe zgrać się w jedno,
wielu w trakcie miny rzedną,
część cierpliwość szybko traci,
reszta w złości się zatraci.

Tylko wtedy piękny stan
proszę panów, proszę pań,
kiedy dwoje złączy los
w jedno serce, jeden głos.

I wybaczyć znaczy więcej
niż urazy nosić w sercu.
Kiedy zaufania kredyt
zadry wyśle w ciszy niebyt,

Gdy miłości ciepła szklanka
na radosny start poranka,
kromka świeżutkiego chleba
z kroplą miodu, prosto z nieba...

Da obojgu szczęścia wiele
w świątek, piątek i niedzielę
a miłosnych wdzięk uniesień
im umili życia jesień.

Będzie przypieczętowaniem
mocy, co się zwie kochaniem.