Zachwycona znakomitym wierszem.
pozdrawiam serdecznie :)

Druga, czyli Ewa i drugi list.
Ten list wydaje się być listem Ewy do Adama,
ale tak naprawdę jest listem nadświadomości Ewy (Lilith)
do jej podświadomości.
Ewa rozprawia się ze swoją podświadomością, która
uwięziła ją w zgubnym wzorcu 'kusicielki', zrywa z tą ikoną
siebie. Dostrzega inne niuanse swojego pobytu na Ziemi
i w Edenie. Drzewo poznania wyrosłe w podświadomości
rodzi owoce dla nadświadomości, która dotyka sedna jego
sensu. Ten list niesie prawdę... jest początkiem nowego.
Metamorfozą Ewy i tęsknotą za miłością... za głębią uczuć.
Miłość jest tą siłą, która zmieni pole widzenia.
Ewa, czuje, że brak tego uczucia nie dał jej w pełni
poznać owocu drzewa poznania. Adam uległ pokusie,
swojej podświadomości o czym Ewa już wie...
I tę prawdę zawiera jej list...
Cóż mogę rzec? Znakomity, wielopłaszczyznowy wiersz!
Za każdym razem, gdy czytam Twój wiersz odbieram jego
treść pełniej. Czytałam ten wiersz na innym portalu,
ale dzisiaj czytam go zupełnie inaczej. To jest mój dowód
na siłę i wielkość Twojej poezji.
Nie ma skali, w której mogę ocenić Twój wiersz...
zostawiam ocean gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Wszystkim jest dane patrzeć
Nie wszystkim widzieć
Tym bardziej pisać tak przenikliwie.
Pozdrawiam serdecznie.

Wspaniała poezja, refleksyjna do czytania i zatrzymania.
Pozdrawiam serdecznie :)

Piękny, refleksyjny wiersz do wielokrotnego czytania...można z niego czerpać bez końca...
Pozdrawiam Wando :)

Bardzo wzbogacający wiersz

Wspaniały wiersz! o bezkompromisowej odwadze kobiet na drodze poznawania prawdy! Połączenie  wątków bibilijnych i kosmologiczych sprawia, że wiersz jest trochę surrealistyczny a jego interpretacja wymaga głębokiej refleksji.
Pozdrawiam serdecznie, Wando, z podziwem:)⭐

שְׁנִיָה - to znaczy druga (ale też sekunda - jak w angielskim słowo second). Ewa była jedyna, więc Adam nie mógł znaleźć innej, choćby chciał.
Co prawda istnieją też legendy o Lilith, Jednak nawet według nich, jeśli rzeczywiście były dwie panie, Adam wybrał Ewę.

Wando, ależ się uparłaś... Ale o tym napiszę później, gdyż wpierw trzeba dodać o treści myślami podążającymi za twoimi, które widzę, droga koleżanko, Wando! W skali nie mieszczącej się na tablicy oceniania, całość mnie zafascynowała, naprawdę!

Chce ci coś powiedzieć w głównym 'lingamie' , złożeniem z siedmiu ( ale ty to pewnie wiesz albo i nie... ) łączy poziomy gęstości w podświadomości.
Wydaje mi się dlatego , że jesteś 'peelko' w stanie związania czasem linearnym, budząc dziedzictwo... między stanami!!
A dalej ci nie napiszę, co już wiem.
Chodzi o przejście, chodzi o odpowiedzialność jednostki za całość...

Pozdrawiam cię serdecznie!

Fajna babka z tej Ewki! :))
Wspaniała poezja!
Pozdrawiam serdecznie:)

ja bym ci nigdy nie ustąpił ... i z miłością dotarł do miłości celu ... pozdrawiam serdecznie ....

107 ?
a przecież wystarczy pokręcić głową

Wandziu jak zawsze niesamowity wiersz, wersy nawiązują do historii Adama i Ewy, pięknie łączy się kosmos z duchowością, oczekując na coś więcej niż ziemskie, pozdrawiam ciepło.
5/6, oczywiści tam, gdzie 5, chętnie postawiłbym 6.

Bardzo ciekawy wiersz, w którym kosmos zderza się z motywami biblijnymi, a człowiek szuka miejsca dla siebie. Nadświadomość to dla mnie psychologiczna ucieczka przed rzeczywistością, bardzo atrakcyjna zresztą, bo daje wrażenie mocy w drodze do "poznania siebie :)
Pozdrawiam Wando :)

Twoje wiersze to pewien rodzaj nadświadomości. I taką Cię lubię czytać.
Pozdrawiam cieplutko.

Wybitna poezja. Mistyczna, międzywymiarowa, śmiało i swobodnie przekraczająca ramy czasu i przestrzeni.

Moc tęsknoty za pokonaniem swoich niedoskonałości
fizycznych, emocjonalnych i duchowych.
Ślę moc serdecznych pozdrowień i pogody ducha:)

Tylko mi tutaj Ewka nie płacz,
Ani oporu mi nie stawiaj,
się nie zarzekaj i bądź ciepła.
Ja jestem Adaś - mnie nie spławiaj.

Nie buduj arki, jak ten...Noe ,
jego historia przyjdzie potem.
No patrzaj Ewcia, my som gołe,
więc się ciur weźmy za robotę.

Bo, jeśli patrzeć będziesz w gwiazdy -
a z resztą patrzaj, co mi szkodzi?
Tylko psychicznie się przysposób,
bo nikt się po nas nie narodzi.

I przestań gadać o kosmosach,
i o tych różnych tam - o...ptakach,
No, co mi patrzysz tak z ukosa,
co jesteś nieprzystępna taka.

Zaraz się , kurde, tu rozzłoszczę,
a u mnie złość jest niczym febra.
Nie przyjdziesz, gdy się ładnie moszczę?
Nie?, To drugiego sięgnę żebra.

Dzisiaj trochę futuryzmu w połączeniu z wątkami religijnymi i motywami z Biblii. Ciekawa, nawet bardzo ta refleksja nad relacją. I ta puenta zaskakująca.. Pięknie!

Wydaje mi się, że wiersz jest rodzajem fascynującej wizji połączenia mistyki, kosmicznych podróży i ludzkich emocji, która w subtelny sposób bada kwestie miłości, wolności i transcendencji. Autorka stawia miłość w kontekście kuszenia, odrzucając narzucone role, takie jak Ewa, na rzecz większej niezależności i poznania. W tym niezwykłym połączeniu kosmosu i duchowości widać tęsknotę za czymś większym niż ziemskie relacje, pragnienie wyzwolenia i przekroczenia granic, które wiążą człowieka z jego niedoskonałością.

z takim telentem do służb specjalnych z pocałowaniem w rękę i od zaraz do komórek kryptograficznych

Bardzo ciekawe nawiązanie do historii Adama i Ewy pozdrawiam serdecznie 😉✨👍