Jakże często oddalamy się od źródła własnego
poznania. Myślę, że nawet jeśli człowiek nie odnajdzie w ciągu
swojego życia tego źródła w sobie... odnajdzie je w ostatniej godzinie.
"gdy wdychasz oddech stworzyciela".
Ten pierwszy "oddech" przy narodzinach jest zupełnie nieświadomy... ale na pewno
wychodzi ze źródła miłości. Ten ostatni... być może wraca do tego źródła?
Genialny wiersz!
Narracja wiersza urzeka.
Puenta wzrusza!
Zostawiam morze gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Całkowicie zgadzam się z przesłaniem wiersza...
Pozdrawiam cieplutko Wando :)

Tak jak dobro i zło, tak miłość i nienawiść są w człowieku. Myślę, że o miłości świadczą czyny, a nie słowa, dlatego wierzę, że człowiek rodzi się zdolny do miłości, ale nie zawsze potrafi żyć miłością i dla miłości.
Wiersz pięknie napisany.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wszyscy jesteśmy miłością i tyle ile mamy w sobie, tyle możemy dać i przyjąć. Piękny wiersz
Pozdrawiam serdecznie :)

Piękny wiersz i przesłanie...
Pozdrawiam

pod dużym wrażeniem..>podobno miłość pojawiła się na ziemi wraz z człowiekiem, tylko musiała trzymać się z dala, czekała bardzo długo aż człowiek zrozumie czym dla niego jest..( pozdrawiam***

Wando, kocham ten Wiersz. Pamiętam jak na mnie wpłynął, gdy go przeczytałem pierwszy raz. Siła kapitalnego przekazu jest wielka. Cud miłości jest w każdym z nas, jest - niezależnie od uwarunkowań antropologicznych, społecznych i kulturowych - jednostkowym źródłem, zdolnością i właściwością. Sporo jest rodzajów, faz, typów, poziomów, koncepcji i przejawów miłości, aż do najwyższej duchowej; w określony sposób działa jej endokrynologia w zależności od nich. Wiele jest dróg do źródła, często niełatwych, jeżeli jako dzieci czy w wyniku doświadczeń zostaliśmy od źródła oddzieleni. Ale źródło jest w nas, mamy do niego wolny dostęp, możemy je zawsze wybrać jako sens i z niego czerpać. Jest w nieograniczony sposób dostępne, zawarte potencjalnie w przepływie energetycznym wewnątrz naszych ciał - bez religii, bez spełniania żadnych warunków, bez żadnej ideologii. Te raczej oddalają od źródła, i to drastycznie. Żadna ziemska sformalizowana religia na przestrzeni tysięcy lat nie przybliżyła człowieka w skali makro do owego źródła na tyle, by zapobiec złu, a wręcz przeciwnie - pogłębiała radykalnie zło na świecie, czego w kulturze zachodu żywym, niespełna dwutysiącletnim przykładem, jest - niestety, to czyste fakty - chrześcijaństwo. Niesamowicie w tym kontekście brzmi cytat przewodni do wiersza, niesie on wiele znaczeń. Każda prawie ideologia społeczna powodowała zło, i oddalanie od źródła. Antropologicznie miłość nie jest wynikiem ewoluowania religii - to religia (i ideologia) od zarania dziejów powstawały po to, by poprzez oddalanie człowieka od źródła miłości uzyskiwane za pomocą warunkowania miłości i dobra - uzyskać władzę nad człowiekiem. Bo człowiek, który odczuwa miłość do siebie i innych, który ma pewność jej źródła w sobie - jest człowiekiem wolnym, niepodatnym, znającym drogę. W tym widzę siłę Twojego przekazu - w odwadze wypowiedzenia, że autentyczna miłość, ten zapierający dech cud, dla którego warto żyć w każdym aspekcie - musi być wolna od zewnętrznych jej uwarunkowań, i że to jednostka ma dostęp do źródła w samej sobie i dostęp do zmiany świata na lepszy. Jakbyś mówiła: czerpcie ze źródła miłości w sobie samych, to wystarczy, by ratować dobro. Sądzę, że cokolwiek się z nami dzieje świadomościowo dalej, po śmierci, zależy od bliskości źródła, jaką indywidualnie wybieraliśmy tutaj. Chciałbym odchodzić z życia ze świadomością, że robiłem wszystko, by być w nim miłością.
Znakomicie napisany wiersz, coś pięknego. Świetna oprawa muzyczna niesie kolejne skojarzenia i znaczenia. Chylę czoła i pozdrawiam Cię bardzo gorąco :-)

piękny wiersz ... jestem miłością i nią się dziele ... a na płycie będzie to co żona da wypisać ...może umarł drań ...

Kolejny Twój mądry i piękny wiersz o prawdach uniwersalnych. Tak, miłość jest drogą, dawaniem i tonowaniem własnego ego, jest tchnieniem wszechświata i światła. Gdzieś jednak jest też real, a w grupie ktoś musi też przewodzić i podejmować nie zawsze łatwe decyzje, (masz dzieci, to wiesz:)) więc kochanie i przewodzenie bywa trudnym połączeniem na poziomie realu.
Pozdrawiam serdecznie.

"Jestem miłością", znaczy dużo więcej niż "byłam miłością". Wszakże potok miłości nie przestaje płynąć wraz z ostatnim tchnieniem.
Przepiękny wiersz. Popłynęłam.
Pozdrawiam Cię Wando serdecznie 🙂🍀

Piękny dobór słów, metafory jak i zakończenie.
Pozdrawiam

Ponoć każdy z nas jest miłością
Ile w tym prawdy... Nie wiem
Świetny wiersz Wando
Pozdrawiam