Tak jak dobro i zło, tak miłość i nienawiść są w człowieku. Myślę, że o miłości świadczą czyny, a nie słowa, dlatego wierzę, że człowiek rodzi się zdolny do miłości, ale nie zawsze potrafi żyć miłością i dla miłości.
Wiersz pięknie napisany.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wszyscy jesteśmy miłością i tyle ile mamy w sobie, tyle możemy dać i przyjąć. Piękny wiersz
Pozdrawiam serdecznie :)

Piękny wiersz i przesłanie...
Pozdrawiam

pod dużym wrażeniem..>podobno miłość pojawiła się na ziemi wraz z człowiekiem, tylko musiała trzymać się z dala, czekała bardzo długo aż człowiek zrozumie czym dla niego jest..( pozdrawiam***

Wando, kocham ten Wiersz. Pamiętam jak na mnie wpłynął, gdy go przeczytałem pierwszy raz. Siła kapitalnego przekazu jest wielka. Cud miłości jest w każdym z nas, jest - niezależnie od uwarunkowań antropologicznych, społecznych i kulturowych - jednostkowym źródłem, zdolnością i właściwością. Sporo jest rodzajów, faz, typów, poziomów, koncepcji i przejawów miłości, aż do najwyższej duchowej; w określony sposób działa jej endokrynologia w zależności od nich. Wiele jest dróg do źródła, często niełatwych, jeżeli jako dzieci czy w wyniku doświadczeń zostaliśmy od źródła oddzieleni. Ale źródło jest w nas, mamy do niego wolny dostęp, możemy je zawsze wybrać jako sens i z niego czerpać. Jest w nieograniczony sposób dostępne, zawarte potencjalnie w przepływie energetycznym wewnątrz naszych ciał - bez religii, bez spełniania żadnych warunków, bez żadnej ideologii. Te raczej oddalają od źródła, i to drastycznie. Żadna ziemska sformalizowana religia na przestrzeni tysięcy lat nie przybliżyła człowieka w skali makro do owego źródła na tyle, by zapobiec złu, a wręcz przeciwnie - pogłębiała radykalnie zło na świecie, czego w kulturze zachodu żywym, niespełna dwutysiącletnim przykładem, jest - niestety, to czyste fakty - chrześcijaństwo. Niesamowicie w tym kontekście brzmi cytat przewodni do wiersza, niesie on wiele znaczeń. Każda prawie ideologia społeczna powodowała zło, i oddalanie od źródła. Antropologicznie miłość nie jest wynikiem ewoluowania religii - to religia (i ideologia) od zarania dziejów powstawały po to, by poprzez oddalanie człowieka od źródła miłości uzyskiwane za pomocą warunkowania miłości i dobra - uzyskać władzę nad człowiekiem. Bo człowiek, który odczuwa miłość do siebie i innych, który ma pewność jej źródła w sobie - jest człowiekiem wolnym, niepodatnym, znającym drogę. W tym widzę siłę Twojego przekazu - w odwadze wypowiedzenia, że autentyczna miłość, ten zapierający dech cud, dla którego warto żyć w każdym aspekcie - musi być wolna od zewnętrznych jej uwarunkowań, i że to jednostka ma dostęp do źródła w samej sobie i dostęp do zmiany świata na lepszy. Jakbyś mówiła: czerpcie ze źródła miłości w sobie samych, to wystarczy, by ratować dobro. Sądzę, że cokolwiek się z nami dzieje świadomościowo dalej, po śmierci, zależy od bliskości źródła, jaką indywidualnie wybieraliśmy tutaj. Chciałbym odchodzić z życia ze świadomością, że robiłem wszystko, by być w nim miłością.
Znakomicie napisany wiersz, coś pięknego. Świetna oprawa muzyczna niesie kolejne skojarzenia i znaczenia. Chylę czoła i pozdrawiam Cię bardzo gorąco :-)

piękny wiersz ... jestem miłością i nią się dziele ... a na płycie będzie to co żona da wypisać ...może umarł drań ...

Kolejny Twój mądry i piękny wiersz o prawdach uniwersalnych. Tak, miłość jest drogą, dawaniem i tonowaniem własnego ego, jest tchnieniem wszechświata i światła. Gdzieś jednak jest też real, a w grupie ktoś musi też przewodzić i podejmować nie zawsze łatwe decyzje, (masz dzieci, to wiesz:)) więc kochanie i przewodzenie bywa trudnym połączeniem na poziomie realu.
Pozdrawiam serdecznie.

"Jestem miłością", znaczy dużo więcej niż "byłam miłością". Wszakże potok miłości nie przestaje płynąć wraz z ostatnim tchnieniem.
Przepiękny wiersz. Popłynęłam.
Pozdrawiam Cię Wando serdecznie 🙂🍀

Piękny dobór słów, metafory jak i zakończenie.
Pozdrawiam

Ponoć każdy z nas jest miłością
Ile w tym prawdy... Nie wiem
Świetny wiersz Wando
Pozdrawiam