Światło w mroku
Patrzę na niebo łez człowieczych pełne.
Dywanem smutku zakryty świat cały.
Radosny błękit spowity przez ciernie
Rozlanych tęsknot, co czarę przelały.
W tym smutku dostrzec światełka próbuję,
Które na pewno jest w tunelu mroku.
Choć gorycz deszczem jesiennym się leje,
Małej iskierki wciąż szukam gdzieś z boku.
Chmury zaś czarne wiszą dziś nad miastem,
Gęste jak asfalt wylany na drogę.
Ucho igielne może być za ciasne,
Dla dromaderów, które przejść nie mogą.
Zawsze w ciemności i chwilach zwątpienia,
Iskierkę w sercach rozpala nadzieja.
GrzesioR
05-08-2023