na gorącą prośbę Kornela próba wyrównania ilości sylab.
tak średnio się udało :)
a poniżej stara wersja:

Niezapomniany róży kwiat,
i jego czerwień płatków.
Niczym krew i cierń. O tak.
I już muzyka gra do taktu.

Muzyka rzewnym walcem rwie.
Ni to jest Chopin, ni Mendelssohn.
Lecz róży kwiat, on już schnie.
Świat schował się w tysiącu przesłon.

Jak tysiąc chwil tak tysiąc kropel.
Jak cierń co drobną dłoń kaleczy.
Jak strużka krwi i żal tych kropel.
Tych łez co żal mieszają oraz szczęście.

Bo w mej pamięci wciąż się budzi.
Tamto wspomnienie kwiatu piękna.
Ja wiem, tych dni już nic nie wróci.
Choć błagam, choć mi serce pęka.

Choć tańczyć chce się nadal tak,
ten wir szaleńczo opętańczy.
Świat, co się schował w tysiącu barw,
poddał się zapomnieniu, jak szarańczy.

Choć nadal chce się tańczyć tak
I w szczęście co dzień być odzianym
Świat, co się schował w tysiącu barw,
tysiącem kropel jest zbryzgany.