Rytmicznie płynący wiersz przywodzi na myśl skojarzenie - autoagresja - życiowy dance macabre. ..

Z pozdrowieniem.

Gdzieś już dziś chwaliłem
Ten wspaniały wiersz :)

Pozdrowienia :)

Piszesz rewelacyjnie. Pozdrawiam - Bezka.

Są inne, lepsze metody rozwiązywania problemów niż spotęgowana nienawiść. Bardzo mocny w odbiorze wiersz. Pozdrawiam serdecznie :)

Tak sobie, Joasiu, pomyślałem, że ten nakreślony przez Ciebie problem wskazuje na autoagresję, którą jest tutaj bezmyślność uzewnętrzniana nienawistnymi słowami. To jest rzeczywiście wielki problem. Te słowa nienawistne biorą się oczywiście z bezmyślności, a są autoagresją, bowiem w gruncie rzeczy więcej szkody wywołują we wnętrzu rzucającego "błotem", niż w tym, który nim obrywa. Nie chcę oczywiście powiedzieć, że ofiara nie cierpi lub też cierpi mniej. Natomiast człowiek mądry potrafi sobie poradzić wewnętrznie z atakiem głupca. Ten ostatni jednak nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, że sam siebie krzywdzi.

To jest jakby jedna strona Twojego wiersza, która ja dostrzegam. Inną – dla mnie bardziej pociągającą, jest refleksja nieco bardziej w temacie, o który czasami oboje się ocieramy. Chodzi oczywiście o duchowość w wykonaniu pustelniczym. W tym sensie Twój wiersz można by interpretować jako kolejną odsłonę wewnętrznej walki mnicha, czy też osoby prowadzącej życie duchowe. Bardzo smacznym wydaje mi się tu wers u Ciebie:
"Kaleczą słowami języki". Właściwie to dzięki temu sformułowaniu zabrałem się w ogóle do interpretacji. Można tu bardzo głęboko popłynąć w rozmyślaniach o własnej kulturze słowa, a także o wadze ciszy w życiu człowieka, a w życiu pustelnika/mnicha/chrześcijanina tym bardziej. Kaleczenie języka może dotyczyć tego, w jaki sposób się wysławiamy, ale także tego, że w ogóle bierzemy się za gadanie. A po co? Wystarczy mówić jedynie wówczas, gdy jest ku temu wazna potrzeba, i tylko jeśli ma się do powiedzenia coś mądrego (a więc Bożego). Wszystko inne wydaje się być czczym gadaniem nie prowadzącym do zbawienia (a to jest przecież cel chrześcijanina). To tylko taki fragment mojej myśli w oparciu o Twój wers z wiersza.
Wrócę jednak jeszcze do całości. Mogłaby tu być mowa o dojrzewaniu człowieka (pustelnika/mnicha/chrześcijanina) do ciszy. Ta z kolei nie jest oczywiście celem samym w sobie, jest jedynie drogą‐narzędziem, które pomaga w spotkaniu z Bogiem. "Spacer od euforii na parter" to wspaniała metafora uspokajania własnych wyobrażeń. Szczególnie właśnie w sprawach wiary wydaje nam się często, że "my, czujemy jak powinniśmy iść". A guzik prawda! Zwykle górę biorą emocje i wielki, początkowy entuzjazm. Zejście na parter jest tu więc oczekiwanym wydarzeniem. Tym, które będzie odpowiednim dla szukającego Boga. Po ziemi powinniśmy bowiem łazić, choć z oczyma wzniesionymi ku niebu. A dalej: bezbarwność życia również zdaje się być pięknem. Nie potrzeba nam fajerwerków, brylancików i brokatu. Wystarczy być sobą. Zero masek, zero upiększaczy. Zwyczajny ja. Prawdziwy. "Od zmierzchu idei po pełne zaćmienie" – to jest tajemnica wchodzenia wgłąb tajemnic wiary. Najpierw nam się wydaje, że rozumiemy coś, a im człowiek głębiej wchodzi w relację z Bogiem, tym mniej rozumie, ale więcej ufa i wierzy. Nie trzeba rozumieć wiele. Duch dopełnia nas. Natomiast potrzeba wiary, nadziei, miłości i wytrwałości, wytrwałości i jeszcze raz wytrwałości. Bezmyślni szarżują w biegu, bo nie rozumieją wielkości tej tajemnicy, która jest cisza, by słuchać, buły słuchać Boga. Światło w tunelu byłoby tu zbawieniem. Nie może ono jednak nastąpić z braku wiary i przez pomylenie dróg. Dalej to już ten motyw ze słowem, o którym wyżej napisałem. A w kontekście pustelnika to każde słowo wypowiadane kaleczy język pomiędzy mną a Bogiem. Nie umiem przecież nawet się modlić, jak należy, więc Duch Święty dopomaga (św. Paweł o tym w swoich listach. Warto poszukać.) Problematycznym wydaje się tu być słowo "nienawiść", która w dodatku sączy się z tych słów pomiędzy mnichem a Bogiem. Tu bym odwołał się do słów Ewangelii, w których Jezus mówił o tym, że jeśli ktoś kocha bardziej niż ojca lub matkę, ten nie jest Go godzien. My tego nie rozumiemy często, bo nie znamy greki. Tam chodzi o dobór słów i ich znaczenie. I greka i łacina rozróżniają miłość pomiędzy kilka słów (dwa lub trzy w zależności od języka). Chodzi o wybranie Jezusa bezwzględne, aż po oddanie życia własnego, w odróżnieniu od miłości, która okazuje się przez przylgniecie do kogoś i służenie mu sobą. W tym sensie nienawiść siebie jest niczym innym jak większym umiłowaniem Boga. Nie chodzi więc o destrukcyjne uczucie, ale o wybór jedynego możliwego, największego Dobra, czyli Boga, a odrzucenie własnych wyobrażeń, marzeń, planów itp.itd. W ten sposób wiersz Twój, Joasiu, byłby piękną nauką o tym, że jedynie przez ciszę człowiek może spotkać się z Bogiem oraz że jedynie w ciszy człowiek może dojrzewać do Miłości Bożej, do miłości, która będzie jego życiem i zbawi go.

Takie niedzielne rozważania. Dziękuję za Twój wiersz, za inspirację do rozmyślań o Bogu. Dobrze, że jesteś. Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Bdb Wiersz, ze smutnym wydźwiękiem,
nienawiść nigdy nie jest dobra i myślę, że możę
w końcu obrócić się przeciwko temu, w którym
ona jest.
Pozdrawiam serdecznie.

Witaj , to prawda -wiersz porusza ważny problem , trudny temat. Pozdrawiam serdecznie , obsypuję go gwiazdkami Irena

Mocny świetnie napisany Wiersz!
Pozdrawiam serdecznie :)

Śpiewnie tu dziś u Ciebie
Pozdrawiam serdecznie

miło się zaczęło a ...przykro skończyło ..pozdrawiam serdecznie ...

Ciężki temat lekkim piórem pisany.
Pozdro! :)

Wiersz skłaniający do refleksji i dobrze napisany . Tak, każde źle doświadczenie, każda rana nas zmienia. Może nie zawsze odczuwamy nienawiść ale często też zamykamy się na to, co wokół. A bywa, że nasza złość k rozczarowanie przenosimy dalej, lub nawet na samego siebie. to przykre, choć nie wiwat jest zły, ludzie go takim czynią...
Pozdrawiam serdecznie :)

Witaj Asiu. Miło Ciebie czytać ponownie. Jak przeczytałem tytuł to pomyślałem sobie że dalej będzie ciężka przeprawa ale okazało się że treść jest miękko dosyć przedstawiona. Choć nie ukrywam że temat trudny. Odrobina refleksji nad zachowaniem człowieka wobec samego siebie i pewnego rodzaju zagubienie. Ogólnie przekaz wiersza dla mnie jest przejawem samo krzywdzenia się i przelewania negatywnych emocji z tym związanych na innych. Również w pewnym stopniu na otoczenie. To ślepy zaułek lecz peel brnie w niego. Podoba mi się że taki złożony temat rysujesz tak finezyjnie, ze smakiem bez gwałtowności.
Doskonały utwór.
Pozdrówki :-)